ਨੌਂ

ਇਕ ਦਿਨ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਤੜਕਸਾਰ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਫੋਨ ਹੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਫੋਨ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਆਵਾਜ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਪਈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਤਣਾਅ ਸੀ। ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੇ ਸਨ, "ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਬੁਖਾਰ ਹੈ, ਉਤਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਖੂਨ ਦੀ ਜਾਂਚ ਕਰਵਾਉਣ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਅੱਜ ਐਤਵਾਰ ਹੈ, ਕੋਈ ਪੈਥ ਲੈਬ ਖੁਲ੍ਹੀ ਹੋਈ ਨਹੀਂ। ਕੀ ਕਰਾਂ ?"

ਮੈਂ ਆਖਿਆ "ਤੁਸੀਂ ਫਿਕਰ ਨਾ ਕਰੋ, ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹਾਂ। ਖੂਨ ਦੀ ਜਾਂਚ ਲਈ ਪੂਰਾ ਹਫ਼ਤਾ ਖੁਲ੍ਹੀ ਰਹਿਣ ਵਾਲੀ ਲੈਬ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ।"

ਉਹ ਏਨੇ ਘਬਰਾਏ ਹੋਏ ਸਨ ਕਿ ਅਗਲੇ ਕੁਝ ਮਿੰਟਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਛੇਤੀ ਪਹੁੰਚਾਂ। ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਨੂੰ ਵਾਇਰਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਖੁਦ ਵੀ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤੁਰਨ ਲਈ ਸਹਾਇਤਾ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਉਹ ਫੇਰ ਵੀ ਡਾਕਟਰਾਂ ਅਤੇ ਪੈਥੋਲੋਜਿਸਟਸ ਨਾਲ ਫੋਨ ਉੱਤੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਘਰੋਂ ਚੱਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਲੈਬ ਵਿਚ ਫੋਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਸੈਂਪਲ ਲੈਣ ਲਈ ਟੈਕਨੀਸ਼ਨ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਭੇਜ ਦੇਣ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਟੈਕਨੀਸ਼ੀਅਨ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਚੁਕਿਆ ਸੀ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਕੁਝ ਕਮਜ਼ੋਰ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸੀ, ਪਰ ਪ੍ਰਸੰਨਚਿੱਤ ਸਨ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਚਿੰਤਤ ਤਾਂ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਤਣਾਅ ਕੁਝ ਘੱਟ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

ਟੈਸਟ ਦੀ ਰੀਪੋਰਟ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਹੀ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬੇਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ। ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਗਈ ਤਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਤੁਰ ਫਿਰ ਰਹੇ ਸੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਹਸੂੰ ਹਸੂੰ ਕਰਦੇ ਤੇ ਮਹਿਮਾਨ ਨਿਵਾਜ਼। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਤੋਂ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕੀਤਾ ਕਿ ਕਿਤੇ ਬੁਖਾਰ ਫਿਰ ਨਾ ਵਧ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਵੀ ਆਖਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਲਈ ਸਿਹਤਮੰਦ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਉਹਨਾਂ