ਲਈ ਬਹੁਤ ਫਿਕਰਮੰਦ ਅਤੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇਮਰੋਜ਼ ਜੀ ਹੱਸ ਪਏ, …ਉਹੀ ਸਹਿਜ, ਨਿਸ਼ਕਪਟ ਤੇ ਮੋਹਭਰੀ ਹਾਸੀ।

ਚਾਹ ਪੀਂਦੇ ਹੋਏ ਬੋਲੇ, "ਹਾਂ, ਮੈਂ ਇਹ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਠੀਕ ਰਹਿਣਾ ਪੈਣ ਹੈ, ਆਪਣੇ ਲਈ ਵੀ ਤੇ ਮਾਜਾ ਲਈ ਵੀ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਜਾਨਾ ਵਾਂ ਤਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਫ਼ਿਕਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵੀ ਹੈ ਤੇ ਧੀ ਵੀ।"

ਇਕ ਵਾਰ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦਿਆਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਦੇ ਸਿਲਸਲੇ ਵਿਚ ਬੰਬਈ ਗਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਖਤੋ-ਕਿਤਾਬਤ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਚਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਇਕ ਚਿੱਠੀ ਵਿਚ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਲਿਖਿਆ-

ਜੀਤੀ !

ਤੂੰ ਜਿੰਨੀ ਸਬਜ਼ੀ ਲੈ ਕੇ ਦੇ ਗਿਆ ਸੈਂ ਉਹ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਜਿੰਨੇ ਫਲ ਲੈ ਕੇ ਰੱਖ ਗਿਆ ਸੈਂ ਉਹ ਵੀ ਮੁੱਕ ਗਏ ਨੇ। ਫਰਿਜ ਖਾਲੀ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵੀ ਖਾਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ...ਤੂੰ ਜਿੰਨੇ ਸਾਹ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੈਂ ਉਹ ਵੀ ਖਤਮ ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ...

(ਦਸਤਾਵੇਜ਼ : ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਦੇ ਖ਼ਤ, ਸੰਪਾਦਕ : ਇਮਰੋਜ਼)