ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਲੇਟੇ ਰਹੇ ਤੇ ਫਿਰ ਅਚਾਨਕ ਬੋਲੇ, "ਤੂੰ ਪੱਤਿਆਂ ਦੇ ਦਰਦ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੁਦਾਈ, ਦੋਸਤੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰ ਲਿਆ ?" ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਭਰ ਕੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਮੈਂ ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਘੁੱਟਿਆ। ਅਸੀਂ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਕੀ ਆਖਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਮੁੜ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰ ਲਈਆਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿਧਰੇ ਦੂਰ ਚਲੇ ਗਏ ਹੋਣ, ...ਆਪਣੇ ਖਿਆਲਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ। ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਮ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਜਰੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ ਕਿਤੇ ਲੈ ਗਈ ਹੋਵੇ।

ਉਹ ਚੁੱਪਚਾਪ ਲੰਮੇ ਪਏ ਰਹੇ ਤੇ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀਲਿੰਗ ਦਿੰਦੀ ਰਹੀ। ਲੱਗਪਗ ਵੀਹ ਕੁ ਮਿੰਟ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹਨਾਂ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠਣਾ ਚਾਹਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਹੀਲਿੰਗ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਤਾਕਤ ਆ ਗਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਇਕ ਲਾਲ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲਾ ਦੁਪੱਟਾ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਸਕਾਰਫ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲਾਲ ਅਤੇ ਗੁਰੂਆ ਰੰਗ ਪਹਿਨਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਊਰਜਾ ਦਾ ਸਤਰ ਉੱਚਾ ਰਹੇ।

ਕੁਝ ਦੇਰ ਉਹ ਏਧਰ ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਵਾਤਾਵਰਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੀਆਂ। ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਕਿਤਾਬ ਉੱਤੇ ਬਣੀ ਫਿਲਮ 'ਪਿੰਜਰ' ਦੀਆਂ। ਫੇਰ ਉਹ ਬੈਠੇ ਬੈਠੇ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਲੱਗ ਪਏ ਤੇ ਬੋਲੇ, "ਤੂੰ ਕੁਝ ਸੁਣਾ।"

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁਣਗੇ ਤਾਂ ਬੋਲੇ, "ਕੁਸ਼ ਵੀ, ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਪਸੰਦ ਹੋਵੇ।" ਮੈਂ ਇਕ ਗਜ਼ਲ ਦੇ ਕੁਝ ਸ਼ੇਅਰ ਗਾਏ ਤਾਂ ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ, "ਕਿੰਨਾ ਉਦਾਸ ਕਲਾਮ ਹੈ।"

ਕੁਝ ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬੋਲੇ, "ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਵੀ ਰੁਮਾਨੀਆਂ ਦੇ ਇਕ ਪਾਦਰੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਯਾਦ ਹੈ।“ ਉਥੇ ਮੈਂ ਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਇਕ ਚਰਚ ਵਿਚ ਗਏ ਸਾਂ। ਪਾਦਰੀ ਦੀ ਉਮਰ ਕੋਈ ਬਾਈ-ਤੇਈ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਹੋਊ। ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਏਨਾ ਉਦਾਸ ਸੀ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਉਹ ਏਨਾ ਉਦਾਸ ਕਿਉਂ ਸੀ। ਇਮਰੋਜ਼ ਅਤੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਉਤਸਵ ਤੋਂ ਪਰਤੇ ਸਾਂ। ਉਥੇ ਮੈਨੂੰ ਵਾਈਨ ਦੀ ਇਕ ਬੋਤਲ ਤੁਹਫ਼ੇ ਵਜੋਂ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਉਹੀ ਬੋਤਲ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਹ ਪਾਦਰੀ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਗਿਲਾਸ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਦੀ ਓਕ ਨਾਲ ਪੀਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ।

"ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਗਹਿਰੇ ਰੰਜ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸਾਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣਾ ਦੁੱਖ ਇਧਰ ਉਧਰ ਖਿਲਾਰਦਾ ਰਹੇ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਰਾਜੀ ਕਰ ਲਿਆ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਪਾਦਰੀ ਬਣਿਆਂ। ਉਸ ਨੇ ਮੰਨ ਲਿਆ ਕਿ ਉਸਦਾ ਦਿਲ ਕਿਤੇ ਹੋਰ ਸੀ।