ਧਰਮ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਧਰਵਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ਪਾਦਰੀ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਛੱਡ ਕੇ ਜਾਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਮਾਨਸਿਕ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਰਹਿਕੇ ਉਹ ਪਾਦਰੀ ਭਲਾ ਕਿਵੇਂ ਜਿਊਂਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਆਖਿਆ, ਉਸਦੀ ਸਹਿਜ ਮਨੋਦਸ਼ਾ ਉਦਾਸ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਖੁਸ਼ਗਵਾਰ ਸੀ।"

ਬੇਬਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਇਕ ਮਜਬੂਰੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਾਦਰੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦਿਸਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੀ ਉਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਨਾਤਾ ਤੋੜ ਲਿਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਦੇ ਸਾਥ ਵਿਚ ਨਾਖੁਸ਼ਗਵਾਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਇਕ ਵੱਡਾ ਕਦਮ ਚੁੱਕ ਲਿਆ। ਜੀਹਦੇ ਲਈ ਇਕ ਸੁਲਝੇ ਹੋਏ ਦਿਮਾਗ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਸਾਹਸ। ਉਹ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਲੇਖਕਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਲੋਕਾਈ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜਿਕ ਨਰਾਜ਼ਗੀ ਅਤੇ ਕ੍ਰੋਧ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪਊ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਹਰਖ ਦੀਆਂ ਕੁਝ ਝਲਕੀਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾਂ 'ਅੰਨਦਾਤਾ' ਅਤੇ 'ਉਡੀਕ' ਤੋਂ ਵੀ ਮਿਲਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਕਿਸ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਈਏ, ਕਿਹੜਾ ਮੋੜ ਮੁੜ ਜਾਈਏ, ਬੇਧਿਆਨੀ ਵਿਚ ਚੰਗੇ-ਮਾੜੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕੀਤੇ ਤੋਂ ਬਗੈਰ ਹੀ ਇਹ ਸਭ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕਿਹੜਾ ਰਸਤਾ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਜੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਗਲਤ ਮੋੜ ਵੀ ਮੁੜ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ