ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੇ, ਸਗੋਂ ਗਲਤੀ ਨੂੰ ਠੀਕ ਸਾਬਤ ਕਰਨ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਦਲੀਲਾਂ ਦਿੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਾਂਗੇ ਤਾਂ ਗਲਤੀ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਕਦੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਸ਼ਕਾਇਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ। ਮੈਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਪਤੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਲਾਕ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਤਲਾਕ ਲਈ ਉਹ ਉਦੋਂ ਰਾਜੀ ਹੋਏ ਜਦੋਂ ਉਹ ਖ਼ੁਦ ਹੀ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਨਰਾਜ਼ਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਇਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਜਦੋਂ ਆਪਣੇ ਅੰਤਿਮ ਵੇਲੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਸਨ ਅਤੇ ਬਿਲਕੁਲ ਇਕੱਲੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਘਰ ਲਿਆ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਸਿਰਫ਼ 'ਹਾਂ' ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿਹਾ, ਸਗੋਂ ਆਸਰਾ ਦੇਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਤੀਮਾਰਦਾਰੀ ਵੀ ਕੀਤੀ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੇ ਪਤੀ ਦੀ ਮੌਤ ਉਹਨਾਂ ਘਰ ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ।
ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੋਲੇ, "ਅਸੀਂ ਉਸ ਸ਼ਖਸ ਬਾਰੇ ਕਿਉਂ ਗਲ ਕਰੀਏ ਜੀਹਦਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਕੋਈ ਲੈਣਾ-ਦੇਣਾ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ।"
ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਕਿਉਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਲਝਾਈ ਰਖਦੇ ਹਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਨਰਾਜ਼ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ। ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਹੀ ਕਿਉਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਜੋ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬੁਰੇ ਹਾਲਾਤ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਹਾਲਾਤ ਭਾਵੇਂ ਅਸਲੀ ਹੋਣ ਜਾਂ ਕਾਲਪਨਿਕ, ਸਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਬਚਾਅ ਕੇ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।"
"ਅਸਲ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ ਵਾਰ ਜਿਉਂਦੇ ਹਾਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਦੁੱਖ ਜਾਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਝੱਲਣੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਇਹ ਭਾਵ ਸ਼ਾਂਤੀ ਲਈ ਹੈ, ਫੇਰ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੈ। ਵਰਨਾ ਅਸੀਂ ਘ੍ਰਿਣਾ ਅਤੇ ਕਲੇਸ਼ ਉਤੇ ਹੀ ਅੰਤਰ-ਧਿਆਨ ਹੋ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।
