ਨਿਤਨੇਮ ਵੱਖਰਾ ਵੱਖਰਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਸਨ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਜਿਆਦਾ ਮਿਲਣਾ ਜੁਲਣਾ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸਨ ਕਰਦੇ। ਨਾ ਉਹ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਪਾਰਟੀਆਂ ਕਰਦੇ ਸਨ।

ਦੋਵੇਂ ਖੁਦ ਨਾਲ ਹੀ ਵਕਤ ਬਿਤਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਵੱਖਰੇ ਵੱਖਰੇ, ਇਕੱਲੇ, ਆਪਣੇ ਨਾਲ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਆਪਣੇ ਲੇਖਕ ਵਿਚ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਚਿਤਰਾਂ ਵਿਚ। ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਕਮਰਿਆਂ ਦੇ ਬੂਹੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਤਾਂਕਿ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਆਉਂਦੀ ਰਹੇ, ਪਰ ਇਕ-ਦੂਜੇ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦਖ਼ਲ-ਅੰਦਾਜ਼ੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਲਿਖ ਰਹੇ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਕਾਂਤ ਦਾ ਖਿਆਲ ਰਖਦੇ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਭਾਲ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਦੱਬੇ ਪੈਰ ਜਾ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੇਜ਼ ਉੱਤੇ ਚਾਹ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਵੀ ਰੱਖ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਆਪਣੇ ਬਿਸਤਰੇ ਉੱਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਲਿਖਦੇ ਸਨ।

ਜੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਬੱਚੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕੁਝ ਮੰਗਦੇ, ਤਾਂ ਲਿਖਣਾ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਬਾਅਦ ਦੀ ਸ਼ੈਅ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਕਹਾਣੀ ਉਥੇ ਹੀ 'ਹੋਲਡ ਉੱਤੇ ਛੱਡ ਕੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਂਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਖਵਾਉਂਦੇ ਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਕਵਿਤਾ ਜਾਂ ਕਹਾਣੀ ਕੋਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ।

ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਇਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸਫ਼ਾਈ, ਕਢਾਈ, ਬੁਣਾਈ ਤੇ ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣਾ ਸਾਰੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਕੰਮ ਹਨ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਬਣਾਉਂਦੇ ਨਹੀਂ। ਉਹ ਕੇਵਲ ਆਪਣੇ ਜਜ਼ਬੇ ਦੇ ਬਲਬੂਤੇ ਕਵਿਤਾ ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਕ ਵਾਰ ਲਿਖਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਨਾ ਤਾਂ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਦੀ ਕਾਂਟ-ਛਾਂਟ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕੁਝ ਬਦਲਦੇ ਦੁਹਰਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੋ ਜਿਹਨ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜਿਉਂ ਦਾ ਤਿਉਂ ਕਾਗਜ਼ ਉੱਤੇ ਉਤਾਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਟਾਈਮਪੀਸ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ। ਉਹ ਘੜੀਆਂ ਦੇ ਡਾਇਲ ਬਦਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਨੰਬਰਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਉਹਦੇ ਉੱਤੇ ਸ਼ਾਇਰਾਂ ਦਾ ਕਲਾਮ ਲਿਖ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਨੰਬਰਾਂ ਨੂੰ ਕਿਨਾਰੇ ਲਾ ਕੇ ਬਾਕੀ ਥਾਂ ਉੱਤੇ ਕਿਸੇ ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ੇਅਰ ਲਿਖ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਭਗਵਾਨ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਦੀ ਬਣੀ ਮੂਰਤੀ, ਸ੍ਰੀ ਗਣੇਸ਼ ਜੀ ਦੀ ਪੱਥਰ ਤੋਂ ਘੜੀ ਮੂਰਤੀ, ਚੰਦਨ ਦੀ ਲੱਕੜੀ ਉੱਤੇ ਉਭਰਿਆ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਦਾ ਚਿਤਰ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਛੋਟੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ, ਅੱਡ ਅੱਡ ਧਾਤੂਆਂ ਆਦਿ ਨਾਲ ਬਣੀਆਂ ਕਲਾ ਕ੍ਰਿਤੀਆਂ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਦਾ ਸ਼ੌਕ ਹੈ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂਜਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਭਗਵਾਨ ਗਣੇਸ਼ ਦੀ ਇਕ ਪੇਂਟਿੰਗ ਬਣਾਈ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਉਹ