ਤੇ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਏਨਾ ਭਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਨਫਰਤ, ਕ੍ਰੋਧ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਨਕਾਰਆਤਮਕ ਭਾਵਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਥਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ। ਵੈਸੇ ਹੀ ਜਿਵੇਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਟਿਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਜਦੋਂ ਪਿਆਰ, ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਆਨੰਦ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਵੀ ਬੁਰਾ ਵਿਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਬੁਰਾਈ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਬਚਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ।

ਇਸ ਫਲਸਫੇ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ, "ਕੀ ਤੂੰ ਰਾਬੀਆ ਬਸਰੀ ਦੇ ਬਾਰੇ ਜਾਣਨੀ ਏਂ। ਰਾਬੀਆ ਬਸਰੀ ਇਕ ਸਾਧਵੀ ਸੀ, ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀ 'ਚੋਂ 'ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਨਫਰਤ ਕਰੋ’ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਮਿਟਾ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹਨੇ ਦੱਸਿਆ, 'ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਨਫ਼ਰਤ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੈਤਾਨ ਵਿਖਾਈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ।"

"ਮਹਾਤਮਾ ਬੁੱਧ ਦੇ ਆਲੇਖ ਪੜ੍ਹਨ ਨਾਲ ਹੀ ਕੋਈ ਬੁੱਧ ਨਹੀਂ ਬਣ ਜਾਂਦਾ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਭਗਵਾਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਅੱਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਭਗਵਾਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਝੁਕਣ ਖਾਤਰ ਝੁਕਣ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਨੀਵੇਂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਬੁੱਧ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਜੇ ਉਹ ਜਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਫਿਰ ਸ਼ੈਤਾਨ ਕਿਥੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।"

ਉਸ ਦਿਨ ਮੈਂ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਨੁਕਤਾ ਨਿਗਾਹ ਤੋਂ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਪੱਖ ਜਾਣਿਆ।