ਸੋਲ੍ਹਾਂ
ਮੇਰੀ ਧੀ ਸੌਮਿਆ ‘ਲੰਦਨ ਸਕੂਲ ਆਫ਼ ਇਕੌਨੋਮਿਕਸ ਤੋਂ ਐਮ.ਐਸਸੀ. ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਛੇਤੀ ਹੀ ਆਪਣੀ ਪੀ.ਐਚ.ਡੀ. ਲਈ ਮੈਨਚੈਸਟਰ ਦੇ ਬਿਜਨੇਸ ਸਕੂਲ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਖ਼ਰਚ ਓ. ਬੈਂਕ ਆਫ਼ ਯੂ. ਕੇ. ਨੇ ਦੇਣਾ ਸੀ। ਉਹਨੇ ਇਕ ਬੜੇ ਔਖੇ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿਚ ਇਹ ਵਜੀਫ਼ਾ ਜਿੱਤਿਆ ਸੀ।
ਉਹਨੀ ਦਿਨੀਂ ਮੈਂ ਸੌਮਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਕਤ ਕਟਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਹੀਲਿੰਗ ਵੀ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇਕ ਦੁਪਹਿਰ ਮੈਂ ਤੇ ਸੌਮਿਆ, ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਉਹਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਮਿਲੇ। ਇਕ ਹੋਣਹਾਰ ਧੀ ਦੀ ਮਾਂ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਵਧਾਈ ਵੀ ਦਿੱਤੀ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਕਦਰਦਾਨ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਸੌਮਿਆ ਨੂੰ ਕੋਲ ਸੱਦਿਆ ਅਤੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਅਲਮਾਰੀ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਬੈਗ ਕੱਢਣ ਲਈ ਆਖਿਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਬੈਗ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਬਟੂਆ ਕੱਢਿਆ ਤੇ ਸੌਮਿਆ ਨੂੰ ਦਿੰਦਿਆਂ ਬੋਲੇ, "ਇਹ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਰੱਖਿਆ ਹੈ। ਇਹਨੂੰ ਤੂੰ ਯੂ. ਕੇ. ਲੈ ਜਾਵੀਂ। ਤੇਰੇ ਕੰਮ ਆਵੇਗਾ, ਹੈਂਡੀ ਹੈ।"
ਸੌਮਿਆਂ ਨੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਵੱਲ, ਫਿਰ ਬਟੂਏ ਨੂੰ ਹੱਥ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਸੀਨੇ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤੇ ਭਾਵੁਕਤਾ ਨਾਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਪੈਰ ਛੂਹ ਕੇ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਮੰਗਿਆ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਮੋਹ ਨਾਲ ਉਹਦੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਫੜ ਲਏ ਤੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਬਿਠਾਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਬੋਲੇ, "ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ ਬੱਚੀ ਹੈ।
ਸੌਮਿਆ ਮੁਸਕਰਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ।
"ਇਹ ਤੇਰਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ?" ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਹਸਦਿਆ ਹੋਇਆਂ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ।
"ਕਦੀ ਮੈਂ ਇਸਦਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ ਤੇ ਕਦੀ ਇਹ ਮੇਰਾ।" ਮੈਂ ਹਸਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਕਿਹਾ। "ਖ਼ਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਇਹ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਰਤਦੀ ਹੈ। ਉਦੋਂ ਮੈਂ ਹੀ ਇਸਦਾ ਕਹਿਣਾ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ ਹਾਂ।"
