ਸਾਰੇ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਏ।

"ਇਹ ਜਿੱਦੀ ਹੈ ?"

"ਹਾਂ । ਕਈ ਵਾਰ ਮੈਂ ਇਸਦੀ ਜ਼ਿੱਦ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।" ਮੈਂ ਕਿਹਾ, "ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕੰਮ ਲਈ ਇਹਨੂੰ ਰੋਕਦੀ-ਟੋਕਦੀ ਨਹੀਂ। ਹਾਂ, ਆਪਦੇ ਨਜ਼ਰੀਏ ਬਾਰੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਦੱਸ ਦਿੰਦੀ ਹਾਂ।"

“...ਤੇ ਸੌਮਿਆ ! ਤੂੰ ਕੀ ਕਹਿੰਨੀ ਏਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ?" ਉਹਨਾਂ ਪੁੱਛਿਆ।

"ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਜ਼ਿੱਦੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਫੇਰ ਵੀ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਮੰਨਵਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੀ ਹਾਂ।" ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਇਕ ਵਾਰ ਮੁੜ ਹੱਸ ਪਏ।

ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਸੌਮਿਆ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਬੋਲੇ, "ਤੇਰੀ ਇਕ ਹੀ ਧੀ ਹੈ, ਤੂੰ ਫਿਰ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਏਨੀ ਦੂਰ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ।"

"ਇਸੇ ਲਈ ਤਾਂ ਦੂਰ ਭੇਜਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੀ ਇਕੋ ਇਕ ਧੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹਨੂੰ ਪੂਰਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲੇ। ਇਹ ਜਿੰਨਾ ਵੀ ਉਡਣਾ ਚਾਹਵੇ ਉੱਡ ਲਵੇ। ਤੇ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਮਹੌਲ ਵਿਚ ਵਧੇ ਫੁੱਲੇ। ਦੂਸਰਾ ਕਾਰਨ ਇਹ ਕਿ ਇਹ ਸਾਡੀ ਇਕਲੌਤੀ ਸੰਤਾਨ ਹੈ ਤੇ ਧੀ ਵੀ, ਇਸਲਈ ਵੀ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰੱਥਾਵਾਨ ਅਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਹੋਵੇ।"

ਏਨੇ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਦੀ ਬਹੂ ਸੌਮਿਆ ਲਈ ਪੈਪਸੀ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਈ। ਅਸੀਂ ਕੁਝ ਚਿਰ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਫੇਰ ਮੈਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੂਸਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾਣ ਲਈ ਆਖਿਆ ਤਾਂਕਿ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਹੀਲਿੰਗ ਦੇ ਸਕਾਂ।

ਹੀਲਿੰਗ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਬੇਹਤਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਨ ਲਗ ਪਏ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਬਾਕੀਆਂ ਨੂੰ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੁਲਵਾ ਲਿਆ। ਸੌਮਿਆ ਦੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਬੋਲੇ, "ਸੌਮਿਆ, ਤੈਨੂੰ ਘਰ ਦੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ?"

''ਜੀ, ਆਉਂਦੀ ਤਾਂ ਹੈ, ਪਰ ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਥੇ ਰਹਿ ਕੇ ਕੰਮ ਤਾਂ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪਊ, ਹੈ ਨਾ !" ਉਹ ਬੋਲੀ।

"ਤੂੰ ਇਸਦੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਿਆ ਹੈ ?”

''ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ, ਕਿ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਏਨਾ ਕੁ ਮੌਕਾ ਤਾਂ ਦੇਣਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਹਿਲੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪਨੂੰ ਪਛਾਣ ਸਕਣ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਯਕੀਨਨ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪਛਾਣ ਲੈਣਗੀਆਂ। ਇਹ ਮੇਰਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ।" ਮੈਂ ਕਿਹਾ।

ਉਹਨਾਂ ਸੌਮਿਆ ਵੱਲ ਵੇਖਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਬਾਰੇ ਕੀ ਸੋਚਦੀ ਏਂ ?"

"ਮੈਂ ਪਹਿਲੋਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉੱਤੇ ਖੜਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਨੀ ਆਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕਿੱਤੇ ਵਿਚ ਕਾਬਲ ਅਤੇ ਆਰਥਿਕ ਰੂਪ ਵਿਚ ਆਜਾਦ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਨੀ ਆਂ," ਉਹ ਬੋਲੀ।