ਸਤਾਰਾਂ
ਹੁਣ ਤਕ ਮੈਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਜੀਵਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸਾਂ।
ਇਕ ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਉੱਤੇ ਕੀ ਗੁਜ਼ਰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਉਹਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚੇ ਉਸਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਲਈ ਗੁਨਾਹਗਾਰ ਮੰਨਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਸਨੇ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਨਵਾਂ ਮੋੜ ਦੇ ਕੇ ਸਵਾਰ ਲਿਆ, ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਉੱਤੇ ਕਿੰਨਾ ਬੁਰਾ ਅਸਰ ਪਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿੰਨਾ ਦੁੱਖ ਝਲਣਾ ਪਿਆ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਘਰ ਟੁਟਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਤਿੜਕਣਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਦਿਲੋ-ਦਿਮਾਗ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਾਨਸਿਕ ਸੰਤੁਲਨ ਕਾਇਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸਵੀਕ੍ਰਿਤੀ ਲਈ ਕਿੰਨੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਮਾਂ-ਪਿਓ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀਆਂ ਵੀ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਨੇ, ਮਨੋਵਿਗਿਆਨਕ ਲੋੜਾਂ ਨੇ। ਇਸੇਲਈ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਹਾਲਾਤ ਵਿਚ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਮਾਂ-ਪਿਓ ਨੂੰ ਸੁਆਰਥੀ ਅਤੇ ਮੁਜਰਿਮ ਕਰਾਰ ਦੇ ਦੇਣਾ ਸੁਭਾਵਕ ਹੈ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਇਕ ਬੇਹਦ ਭਾਵੁਕ ਅਤੇ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਮਾਂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਖ਼ੁਦ ਝੱਲਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਅੰਦਰ ਹੀ ਲੁਕਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਪਾਲਣ-ਪੋਸਣ ਬੜੇ ਲਾਡ-ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕੀਤਾ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਆਮ ਘਰਾਂ ਵਰਗਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਬਣਾ ਸਕੇ ਜਿਥੇ ਮਾਤਾ- ਪਿਤਾ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਭੂਮਿਕਾ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਨੇ। ਉਹਨਾਂ ਖ਼ੁਦ ਦੋਵੇਂ ਭੂਮਿਕਾਵਾਂ ਬਾਖੂਬੀ ਨਿਭਾਈਆਂ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਮਝਾਉਣਾ ਪਿਆ ਕਿ ਇਕ ਦੁਖੀ ਅਤੇ ਪੀੜਤ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹੀ ਦੇ ਸਕੇਗੀ ਜੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੋਹ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਮਮਤਾ ਦੇਣ ਲਈ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਵੀ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੋਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ। ਸੁੱਕੇ ਝਰਨੇ ਤੋਂ ਬੁਛਾੜ ਕਿਵੇਂ ਝਰ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਇਕ ਮਮਤਾਮਈ ਮਾਂ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ, ਮਿਹਨਤ ਅਤੇ
