ਅਠਾਰਾਂ

ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਮੇਰੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨਾਲ ਨੇੜਤਾ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਹਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਮੇਰਾ ਮੋਹ ਓਨਾ ਹੀ ਵਧਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਕਈ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਸੁਆਲ ਵੀ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਰਹੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੁਆਬ ਕਦੀ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਕਦੀ ਨਹੀਂ, ਪਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਮੈਨੂੰ ਖਿਚਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ।

ਇਕ ਵਾਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ''ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਤੂੰ ਮੁੜ ਘਰ-ਗ੍ਰਹਿਸਤੀ ਵਸਾ ਲਵੀਂ।"

ਜੁਆਬ ਵਿਚ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਕਿਉਂ ? ਮੈਨੂੰ ਤੂੰ ਕੀ ਸਮਝ ਰੱਖਿਆ ਹੈ? ਕੀ ਮੈਂ ਪਾਰਸੀ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਗਿਰਝਾਂ ਸਾਹਵੇਂ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਨੋਚ ਨੋਚ ਕੇ ਖਾ ਲੈਣ। ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਮਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ। ਆਪਾਂ ਦੋਹਾਂ ਅਜੇ ਪੂਰੀ ਫ਼ਿਲਮ ਵੇਖਣੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵਾਅਦਾ ਕਰ ਕਿ ਮੇਰਾ ਸਾਥ ਉਦੋਂ ਤਕ ਦੇਵੇਂਗੀ ਜਦੋਂ ਤਕ ਆਪਾਂ ਦੋਵੇਂ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਈਏ।"

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਸਿਹਤ ਦਿਨ-ਬਦਿਨ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਬੀਅਤ ਏਨੀ ਨਾਕਿਸ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਉਠ-ਬੈਠ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਸਕਦੇ। ਪਾਸਾ ਵੱਟਣ ਲਈ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਮਰੋਜ਼ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਚਾਹੀਦੀ ਸੀ। ਇਮਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਵਾਉਂਦੇ-ਪਿਆਉਂਦੇ, ਨਹਿਲਾਉਂਦੇ ਅਤੇ ਕਪੜੇ ਬਦਲਦੇ। ਇਹ ਸਭ ਉਹ ਏਨੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕਰਦਿਆਂ ਮਜਾ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਇਹ ਇਕ ਛੋਟੇ ਬਾਲ ਨੂੰ ਪਾਲਣ ਵਾਂਗ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹਾ ਖਾਂਦੇ-ਪੀਂਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਾ ਨਹੀਂ ਸਕੇ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਪਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਪਾਣੀ ਦੀ ਕਮੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ, ਇਸੇ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਨ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਗਈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਇਕ ਨੇੜੇ ਦੇ ਨਰਸਿੰਗ ਹੋਮ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਕਰਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਥੇ ਰਹਿਣਾ ਕਤਈ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਹੀ ਉਹ ਘਰ ਆਉਣ ਲਈ ਤਰਲੋ-ਮੱਛੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਏ। ਜਦੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ