ਵਾਪਸ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬੇਹਦ ਕਮਜ਼ੋਰ ਤੇ ਲਾਚਾਰ ਜਿਹੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਉਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਹੀਲਿੰਗ ਦਿੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਹੀਲਿੰਗ ਵੀ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਈ ਜਾ ਰਹੀ।

ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਰੇਕੀ ਗੁਰੂ ਸ੍ਰੀਮਤੀ ਰੇਣੂ ਨਰੂਲਾ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਹਾਲਤ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਲਾਹ ਮੰਗੀ। ਰੇਣੂ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਵਾਂਗ ਹੀ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਆਪਣੇ ਰੁਝੇਵਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕੁਝ ਸਮਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਰੇਣੂ ਜੀ ਨੇ ਵੀ ਕਈ ਦਿਨ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਹੀਲਿੰਗ ਦਿੱਤੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕੁਝ ਰਾਜੀ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਅਤੇ ਮੈਂ, ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਾਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਮਿਲੇ। ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਕਦੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਸਾਹਵੇਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਕੀਤਾ ਹੈ।

ਇਕ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਬੁਖਾਰ ਸੀ ? ਉਹਦੇ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਛੋਂਹਦਿਆਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ, "ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਬੁਖਾਰ ਹੈ ਕੀ ?" ਅਤੇ ਫਿਰ ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਖ਼ਾਲੀਪਨ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੇ ਲਈ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਬੇਟੀ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਪੁੱਤਰ !"

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਆਸਮਾਨ ਏਨਾ ਵੱਡਾ ਹੋਵੇ, ਏਨਾ ਗਹਿਰਾ ਹੋਵੇ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਪ੍ਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਏਨਾ ਸੰਕੁਚਿਤ ਅਤੇ ਤੰਗ ਰਵਈਆ ਵੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, "ਇਮਰੋਜ਼ ਤੋਂ ਹਾਸਲ ਹੋਏ ਸੁੱਖ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ, ਮੇਰੀ ਪੀੜ ਹੌਲੀ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।" ਇਸ ਸੁੱਖ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੀ ਮੰਨਜੂਰੀ ਕਿਉਂ ਲੈਣੀ ਪਵੇ ?

ਇਮਰੋਜ਼ ਸੁਆਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਆਪਣਾ ਰਾਹ ਚੁਣਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਮਾਜ ਉਸ ਵਿਚ ਦਖ਼ਲ ਕਿਉਂ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂ ਰੋੜੇ ਅਟਕਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂ ਅੜਿੱਕਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਰਸਤਿਆਂ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਉੱਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲਿਆਂ, ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਹੈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਿਸਮਤ ਵਾਲੇ ਸਥਾਨ ਵਿਚ ਚੰਦਰਮਾ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ''ਫੇਰ ਭਾਗਾਂ ਵਾਲੇ ਥਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਆ ਗਏ ਅਤੇ ਉਹ ਤਾਂ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਬਣੇ ਹੋਏ। ਚੰਦਰਮਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਥਾਂ ਥਾਂ ਘੁੰਮਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।"

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਰੱਬ ਦੇ ਵਿਆਹ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ। ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਖੂਬ ਰੌਣਕ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਮੌਜ ਮਸਤੀ ਕਰਨ ਆਏ ਹੋਏ ਹਾਂ। ਸ਼ਾਇਦ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮੰਤਵ ਵੀ ਇਹੋ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਕ