ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਵਧਣ-ਫੁੱਲਣ ਦਾ ਅਵਸਰ ਦੇਈਏ। ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਮੌਜ-ਮੇਲਾ ਕਰੀਏ ਤੇ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਕਰਨ ਦੇਈਏ।
ਹਾਂ, ਫਰਕ ਸਿਰਫ਼ ਏਨਾ ਏ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਲਾੜੇ ਵੱਲੋਂ ਅਤੇ ਇਮਰੋਜ਼ ਲਾੜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਵਿਆਹ ਵਿਚ ਸਰੀਕ ਹੋਏ ਸਨ। ਇਸੇ ਲਈ ਰਿਵਾਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰਦਾਰੀ ਕਰਨੀ ਪਈ।
ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਹਰ ਕੰਮ ਇਕੱਠਿਆਂ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਘਰ ਦੇ ਕੰਮ, ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ, ਬਾਗਬਾਨੀ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣਾ ਆਦਿ। ਇਮਰੋਜ਼ ਬਾਜ਼ਾਰੋਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦੇ, ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਕਟਦੇ, ਇਮਰੋਜ਼ ਮਸਾਲਾ ਤਿਆਰ ਕਰਦੇ, ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਕੜਛੀ ਫੇਰਦੇ, ਇਮਰੋਜ਼ ਅੱਗ ਬਾਲਦੇ, ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਰੋਟੀਆਂ ਸੇਕਦੇ। ਦਰਅਸਲ ਇਮਰੋਜ ਨੇ ਹੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਹੋਇਆ ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਵੇਂ ਪਹਾੜਾਂ ਉੱਤੇ ਘੁੰਮਣ ਗਏ। ਉਹ ਡਲਹੌਜੀ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਪਰ ਪਠਾਨਕੋਟ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਚਾਚਾ-ਚਾਚੀ ਸ਼ੋਭਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਘਰ ਜਾਇਆ ਜਾਵੇ, ਸੋ ਰਸਤਾ ਬਦਲ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਉਥੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ। ਚਾਚੀ ਜੀ ਖ਼ੁਦ ਖਾਣਾ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਕਿ ਬਜ਼ੁਰਗ ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣ ਤੇ ਉਹ ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਣ ਇਹ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਗਦਾ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਨਿਰਣਾ ਲੈ ਲਿਆ ਕਿ ਖਾਣਾ ਉਹ ਬਨਾਉਣਗੇ। ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਚਾਚੀ ਜੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨੇ, ਫੇਰ ਉਹ ਇਸ ਗੱਲ ਉਤੇ ਸਹਿਮਤ ਹੋ ਗਏ ਕਿ 'ਚਲੋ ਇਕ ਡੰਗ ਦਾ ਖਾਣਾ ਬਣਾ ਲੈਣਾ।"
ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਇਥੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਉਥੇ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਦਸ ਦਿਨ ਰਹੇ। ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਏਨਾ ਸੁਆਦੀ ਖਾਣਾ ਬਣਾਇਆ ਕਿ ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਨੌਕਰ ਦੇ ਹੱਥ ਦਾ ਖਾਣਾ ਚੰਗਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ। ਤਾਂ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਹੀ ਖਾਣਾ ਬਨਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਇਹ ਸਭ ਜਾਣ ਕੇ, ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਂ ਜਿਵੇਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਹੀ ਇਕ ਹਿੱਸਾ ਹੋ ਗਈ ਸਾਂ। ਜਾਪਿਆ, ਮੈਂ ਉਦੋਂ ਵੀ ਇਥੇ ਕਿਤੇ ਹੀ ਸਾਂ ਜਦੋਂ ਇਹ ਜੋੜਾ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਹਸਦਾ, ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਤਿਆਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।
