ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਵੀ ਹੋਏ ਤੇ ਭਾਵੁਕ ਵੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਉਹ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀਲ ਚੇਅਰ ਉਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਬੈਠਕ ਵਿਚ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਸੀ।

ਪੰਜਾਬ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਵਾਈਸ ਚਾਂਸਲਰ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਅਤੇ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨਾਮਵਰ ਲੇਖਕ ਤੇ ਕਵੀ ਵੀ ਉਸ ਵੇਲੇ ਮੌਜੂਦ ਸਨ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਬਹੁਤ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੇ, "ਬਹੁਤ ਵਰ੍ਹਿਆ ਪਿੱਛੋਂ ਮੇਰੇ ਪੇਕਿਆਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪਰ ਏਨੀ ਦੇਰ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਹੁਣ ਮੈਥੋਂ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਉੱਤੇ ਖਲੋ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ।"

ਪੇਕਿਆਂ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਨੇ ਇਕੋ ਵੇਲੇ ਝੁਰਮਟ ਪਾ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬੋਲਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿਚ ਉਲ੍ਹਾਮਾ ਵੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬਾਬਲ ਦੇ ਸੂਬੇ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਛਾਣਿਆਂ ਵੀ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਨਾਲ।

ਮੈਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬੀ ਹੋਣ 'ਤੇ ਮਾਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਸਮਝ ਰਹੀ ਸਾਂ ਕਿ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਰਹਿਣ ਦਾ ਕੀ ਦੁੱਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਦਿਨ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਾਹਿਤਕ ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਇਕ ਅਹਿਮ ਪੰਨੇ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਨੇੜਿਓਂ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਸੀ।