ਕਿਤਾਬ ਦਾ ਨਾਂ ਸੀ 'ਆਓ ਖ਼ਵਾਬ ਬੁਨੇਂ'। ਸਾਹਿਰ ਬਾਰੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਿਆਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਖ਼ਵਾਬ ਬਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਖ਼ਵਾਬ ਬੁਣਨ ਦਾ ਕੀ ਫਾਇਦਾ।"

ਸਾਹਿਰ ਦੇ ਨਾਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਇਕ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਰਿਸ਼ਤਾ ਸੀ, ਮਨ ਦੇ ਪੱਧਰ ਉੱਤੇ। ਉਹਨਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਸਰੀਰਕ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਸਕਦਾ। ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਲਈ ਦੇਵ-ਛਾਇਆ ਵਾਂਗ ਸੀ, ਐਸਾ ਇਨਸਾਨ ਜਿਸਦੇ ਲੰਮੇਂ ਪਰਛਾਵੇ ਵਿਚੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਭਰਪੂਰ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਖੁਰਾਕ ਮਿਲਦੀ ਸੀ।

ਚੌਦਾਂ ਸਾਲ ਤਕ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਉਸ ਦੀ ਛਾਂ ਵਿਚ ਤੁਰਦੀ ਰਹੀ। ਦੋਹਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਮੂਕ ਵਾਰਤਾਲਾਪ ਚਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਆਉਂਦਾ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਨਜ਼ਮਾ ਫੜਾ ਕੇ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਗਲੀ ਦੀ ਪਾਨ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਤਕ ਹੀ ਆਉਂਦਾ। ਪਾਨ ਖਾਂਦਾ, ਸੋਡਾ ਪੀਂਦਾ ਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਖਿੜਕੀ ਵੱਲ ਇਕ ਵਾਰ ਵੇਖ ਕੇ ਪਰਤ ਜਾਂਦਾ।

ਸਾਹਿਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਇਕ ਅਹਿਮ ਹਿੱਸਾ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਮਕਣ ਵਾਲਾ ਇਕ ਸਿਤਾਰਾ ਸੀ ਉਹ, ਪਰ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਦੂਰ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਖ਼ੁਦ ਵੀ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਸਾਹਿਰ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਕੁਰਸੀ ਉੱਤੇ ਬੈਠਦਾ, ਇਕ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਕ ਸਿਗਰਟ ਪੀਂਦਾ ਅਤੇ ਬਚੇ ਹੋਏ ਟੁਕੜੇ ਐਸ਼ ਟਰੇਅ ਵਿਚ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲਿਆ ਜਾਂਦਾ।" ਉਸ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਇਕ ਇਕ ਟੁਕੜਾ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪੀਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹਨੂੰ ਸਿਗਰਟ ਪੀਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪੈ ਗਈ ਸੀ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਪਿਆਰ ਦੇ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਰੂਪ-ਆਕਾਰ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਰਖਦੀ ਸੀ। ਪਿਆਰ ਦੀ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਾ ਬਾਰੇ ਦਸਦਿਆਂ ਉਹਨਾਂ ਇਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਇਕ ਪ੍ਰੇਮੀ ਦੇ ਦੂਸਰੇ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋਣ ਦੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ। ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਲੀਨ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਵੱਖਰੇ ਵੱਖਰੇ ਇਨਸਾਨ ਹਨ। ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਤੋਂ ਅਲੱਗ ਰਹਿ ਕੇ ਹੀ ਉਹ ਇਕ ਦੂਸਰੇ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕਣਗੇ। ਜੇ ਲੀਨ ਹੀ ਹੋ ਗਏ ਤਾਂ ਪਿਆਰ ਕੀਹਨੂੰ ਕਰੋਗੇ ?"

ਆਪਣਾ ਪੱਖ ਉਹ ਇਕ ਨਜ਼ਮ ਰਾਹੀਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ-

ਚਾਦਰ ਫਟੇ ਮੈਂ ਟਾਕੀਆਂ ਲਗਾਵਾਂ

ਅੰਬਰ ਫਟੇ ਕੀ ਸੀਣਾ

ਖਾਵੰਦ ਮਰੇ ਹੋਰ ਕਰੀਸਾਂ

ਆਸ਼ਕ ਮਰੇ ਕੀ ਜੀਣਾ।