ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਚਾਲੀ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਕਤ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਸੀ। ਇਸ ਪੂਰੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਕਦੀ ਇਕ ਪੈਸਾ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ ਨਹੀਂ ਵਰਤਿਆ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਇਕ ਵਾਰ ਇਮਰੋਜ਼ ਦੀ ਇਕ ਪੇਮੇਂਟ ਰੁਕੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਘਰ ਦਾ ਕੁਝ ਸਾਮਾਨ ਖਰੀਦ ਕੇ ਲਿਆਉਣਾ ਸੀ। ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਕੁਝ ਰੁਪਏ ਪਾਉਂਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਕਿਹਾ, "ਜਦੋਂ ਤੇਰਾ ਪੇਮੈਂਟ ਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮੋੜ ਦੇਵੀਂ।"
ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਬਾਖੂਬੀ ਯਾਦ ਸੀ ਕਿ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਪੈਸਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤਕ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਾਇਆ। ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਜੇਬ ਅੱਗੇ ਕਰ ਦਿੱਤੀ, ਬੋਲੇ, "ਮੇਰੀ ਜੇਬ ਵਿਚੋਂ ਉਹ ਪੈਸੇ ਕੱਢ ਲੈ ਜਿਹੜੇ ਤੂੰ ਰੱਖੇ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪਈ। ਵੈਸੇ ਹੀ ਸਰ ਗਿਆ।
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਕੋਈ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦਾ 'ਕੈਪਟ ਮੈਨ' ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦਾ ਹਮਸਫ਼ਰ ਜਾਂ ਸਾਥੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ।
ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਉਤਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੇ ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ ਪੰਛੀਆਂ ਦੇ ਇਕ ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਕੋਈ ਇਹਨਾਂ ਪੰਛੀਆਂ ਨੂੰ ਪੁਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਸ਼ਾਦੀਸ਼ੁਦਾਂ ਨੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕੀ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਕੋਈ 'ਕੈਪਟ' ਹੈ।
ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਏਨੀ ਮੁਹੱਬਤ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ! ...ਇਸ ਹੱਦ ਤਕ ਕਿ ਮਹਿਬੂਬ ਦੀ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਕਮਿਕ ਕਰ ਦੇਵੇ ਆਪਣੀ ਖੁਦੀ ਨੂੰ ਮਿਟਾ ਕੇ। ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਮਰੋਜ਼ ਵਰਗੇ ਬੰਦੇ ਦੇ ਵੱਸ ਦੀ ਹੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜਿਵੇਂ ਦੁਨੀਆਂ ਨਾਲ ਕੁਝ ਹੋਰ ਲੈਣ-ਦੇਣ ਹੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕੋਈ ਕੁਝ ਕਹਿ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਉਹ ਬੱਸ ਹੱਸ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਾਸਾ ਇਹ ਕਹਿੰਦਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ-ਇਹਨਾਂ ਅਹਿਮਕਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝਾਵੇ ਤੇ ਕਿਉਂ ਸਮਝਾਵੇ।
ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਦੁਨੀਆਂ ਵਾਲੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਪੱਖੀ ਝਲਦਿਆਂ ਝਲਦਿਆਂ ਹੀ ਲੰਘਾ ਦਿੱਤੀ।"
ਉਹ ਹੱਸਣ ਲੱਗ ਪਏ ਤੇ ਬੋਲੇ, "ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੂੰ ਪੱਖੀ ਝਲਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਤਾਂ ਹਵਾ ਆਉਂਦੀ ਰਹੀ।
ਇਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਦੀਵਾਨਗੀ ਸੀ ! ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਸੋਚ ! ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਸਮਝ ਕਮਾਲ ਦੀ ਸ਼ੈਅ ਹੈ, ਇਕ ਨਿਆਮਤ ਹੈ ਜੋ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਮੁਹੱਬਤ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦੀ ਫਿਤਰਤ ਹੈ। ਇਹ ਉਹ ਮਸਲਾ ਹੈ ਜੋ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਨਹੀਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਭ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸੋਚ ਅਤੇ ਸਮਝ ਦੇ ਦਾਇਰੇ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।
