ਪਹੁੰਚਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਉਥੇ ਸ਼ਿਵ-ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਜੋਗੀਆਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੈ,'' ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ।

"ਜੇ ਸ਼ਿਵ-ਸ਼ਕਤੀ ਦੇ ਮੇਲ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ !" ਇਮਰੋਜ਼ ਬੋਲੇ।

ਇਸਤਰ੍ਹਾਂ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਇਮਰੋਜ਼ ਵਿਆਹ ਦੀ ਪ੍ਰੀਭਾਸ਼ਾ ਵਿਚ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਪਿਆਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਮੁਕੰਮਲ ਹੈ, ਸੰਪੂਰਨ ਹੈ।

ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਇਕਵਾਰ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਕੁਝ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਮਨਭਾਉਂਦਾ ਰੰਗ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਪੇਂਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ, 'ਮੈਨੂੰ ਲਾਲ ਰੰਗ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਏਨਾ ਪਸੰਦ ਕਿ ਮੈਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਹਰ ਵਸਤੂ ਨੂੰ ਲਾਲ ਰੰਗ ਨਾਲ ਰੰਗ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ।" ਤੇਰਾ ਵੀ ਕੋਈ ਮਨਪਸੰਦ ਰੰਗ ਹੈ ?"

ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ, ਚਮਕਦੇ ਸੂਰਜ ਦਾ ਰੰਗ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਭਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਚਹੁੰ ਪਾਸਿਆਂ ਤੋਂ ਘੇਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸੇ ਰੰਗ ਵਿਚ ਸਭ ਕੁਝ ਰੰਗ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਨਾ ਵਾਂ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਚੜ੍ਹਦੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹਾਂ।"

ਦੋਵੇਂ ਹੱਸ ਪਏ।

ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਚਿਤਰਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦੇ, ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਜੁਆਬ ਦਿੱਤਾ, "ਅਸੀਂ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨੀ ਕਿਉਂ ਲਾਉਂਦੇ ਹਾਂ? ਇਸਦੇ ਦੋ ਕਾਰਨ ਨੇ, ਇਕ ਤਾਂ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਆਪਣੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਦੂਸਰਾ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਚਿਤਰ ਵੇਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ ਅਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਆਪਣੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਸ ਵੇਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਕਿਉਂ ਲਾਵਾਂ।

"ਫਿਰ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਪੇਟਿੰਗਸ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਤਕ ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਪਹੁੰਚਣਗੀਆਂ ?"

"ਕਲਾ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ, ਦਰਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਕਲਾ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ।" ਇਕ ਵਾਰ ਮੈਂ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕਲਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਏਨੇ ਪ੍ਰੇਮ-ਸੰਬੰਧ ਕਿਉਂ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ? ਉਹਨਾਂ ਕਿਹਾ, "ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਸਾਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਅਰਥ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰੇ ਨੂੰ ਬਿਨਾਂ ਸ਼ਰਤ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ, ਹਮੇਸ਼ਾ।"

ਇਮਰੋਜ਼ ਦੀਆਂ ਪੇਂਟਿੰਗਸ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਇਕ ਵਾਰ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ, ਈਡਨ ਗਾਰਡਨ ਵਿਚ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਜਿਹੜੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਵੇਖੀ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਉਹ ਹਾਲੇ ਤਕ ਭੁੱਲਿਆ ਨਹੀਂ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਉੱਲਰ ਉੱਲਰ ਕੇ ਉਹਦੇ ਚਿਤਰਾਂ ਵਿਚ ਝਲਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਵਰਜਿਤ ਫਲ ਤਾਂ ਸੇਬ ਸੀ ਨਾ ? ਉਸ ਕਾਰਨ ਹੀ ਆਦਮ ਅਤੇ ਹਵਾ ਨੂੰ ਈਡਨ ਗਾਰਡਨ ਵਿਚੋਂ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ