ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ-ਇਮਰੋਜ਼ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਖਿੜਕੀ ਹੈ ਜਿਸ ਉਤੇ ਹੁਣ ਭਿੱਤ ਲਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਇਹ ਖਿੜਕੀ ਉਸ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਖੁਲ੍ਹਦੀ ਹੈ ਜੋ ਗੈਰਾਜ ਦੇ ਉਪਰ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਥੋਂ ਹੀ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿਚ ਸੂਰਜ ਦੀਆਂ ਤੇਜ਼ ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਅੰਦਰ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਘੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਉਥੇ ਪਰਦੇ ਲਾ ਦਿੱਤੇ, ਪਰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਆਏ। ਫਿਰ ਬੈਂਤ ਦੀਆਂ ਚਿਕਾਂ ਮੰਗਵਾਈਆਂ ਗਈਆਂ, ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਚੀਆਂ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਇਕ ਘੜੇ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਬਣਾਈ ਅਤੇ ਉਹਦੇ ਉਤੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਦੀਆਂ ਸਤਰਾਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ-

ਉਠ ਆਪਣੇ ਘੜੇ ਚੋਂ

ਪਾਣੀ ਦਾ ਕੌਲ ਦੇ

ਧੋ ਲਵਾਂਗੀ ਬੈਠ ਕੇ

ਰਾਹਾਂ ਦੇ ਹਾਦਸੇ...

ਜਦੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, "ਇਹ ਸੁਹਣੀ ਦਾ ਘੜਾ ਹੈ ?"

ਤਾਂ ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਨਹੀਂ, ਇਹ ਤੇਰਾ ਘੜਾ ਹੈ।"

ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਘਰ ਨੂੰ ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਅਤੇ ਪੇਂਟਿੰਗਜ਼ ਨਾਲ ਸਜਾਇਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅੱਖਰਕਾਰੀ ਵਿਚ ਇਕ ਖ਼ਾਸ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਹੈ, ਇਕ ਲੈਅ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਸ਼ਾਇਦ ਕਲਾ ਦੀ ਲੈਅ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਗੂੰਜ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਚੇਤਨਾ ਦੀ ਗੂੰਜ ਨਾਲ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਉਦੋਂ ਕਲਾ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੀ ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਮਾ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਇਹ ਸਤਰਾਂ ਵੀ ਪੇਂਟ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ-

ਹਾਜ਼ੀ ਲੋਕ ਮੱਕੇ ਨੂੰ ਜਾਂਦੇ

ਅਸਾਂ ਜਾਣਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ।

ਇਹ ਸਤਰ ਇਕ ਸੂਫੀ ਸ਼ਾਇਰ ਦੀ ਹੈ ਜੀਹਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਜਦੋਂ ਜਿਸਮਾਨੀ ਅਤੇ ਰੂਹਾਨੀ ਇਸ਼ਕ ਪਾਣੀ ਵਾਂਗੂੰ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਵੰਡਣ ਵਾਲੀ ਕੋਈ ਲੀਕ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ।

ਜਿਵੇਂ ਮੱਕੇ ਨੂੰ ਰੂਹਾਨੀ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਦਰਜਾ ਹਾਸਲ ਹੈ, ਉਂਜ ਹੀ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਾ (ਹੀਰ-ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਨਾਇਕ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਜਨਮ ਸਥਾਨ) ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਤੀਰਥ ਹੈ।

ਇਮਰੋਜ਼ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਭੌਤਿਕ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ