२

ਲਾਹੌਰ

ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੂਬੇ ਦੀ ਪੱਗ ਮਹਾਬਤ ਖ਼ਾਂ ਨੇ ਕੀ ਬੰਨ੍ਹੀ, ਕੁੱਸੀਆਂ ਬਹਾਰਾਂ ਖ਼ਿਡਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮੁੜ ਪਈਆਂ ।

ਕਰੂੰ ਬਲਾਂ ਛੁਟੀਆਂ ਤੇ ਕਲੀਆਂ ਨੇ ਘੁੰਡ ਚੁਕੇ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸੁਰਮੇ, ਗੋਰੀਆਂ ਤੱਲੀਆਂ, ਉੱਤੇ ਕਾਲਿਆਂ ਬਾਗਾਂ ਦੀ ਮਹਿੰਦੀ । ਨੱਕ ਵਿਚ ਲੌਂਗ ਮੋਤੀਆਂ ਜੜਿਆ; ਰੋਬਦਾਰ ਸੁਥਣਾਂ ਸੂਫ ਦੀਆਂ, ਘੇਰੇਦਾਰ ਕੁੜਤੇ, ਢਾਕੇ ਦੀ ਮਲਮਲ ਦਾ ਦੁਪੱਟਾ, ਨੱਕ ਵੀ ਲਭਦਾ ਸੇ ਮੋਤੀਆਂ ਵਾਲਾ ਲੱਗ ਵੀ। ਠੋਡੀ ਦਾ ਡੂੰਘ ਉਭਰਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਂਦਾ । ਗੋਰੀ ਦਾ ਰੂਪ ਬਿਨਾਂ ਗਹਿਣਿਉਂ ਈ ਝੱਲਿਆ ਨਾ ਜਾਂਦਾ । ਸਾਂਭ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖੋ ਜੋਬਨ ਦੀਆਂ ਨੁਮਾਇਸ਼ਾਂ ਹੋਣ, ਲਗ ਪਈਆਂ । ਗੋਰੀਆਂ ਵੀ ਨਿਕਲੀਆਂ 'ਤੇ ਕਣਕ ਭਿੰਨੀਆਂ ਵੀ । ਸਾਂਵਰੀਆਂ ਵੀ ਫਬੀਆਂ ਤੇ ਸੋਨੇ ਰੰਗੀਆਂ ਵੀ । ਕਿਸਮਤ ਪਰਖਣ ਦੇ ਦਿਨ ਆ ਗਏ। ਫੈਸ਼ਨ ਲਾਹੌਰ ਦੀ ਬੁਕਲ ਵਿਚੋਂ ਉਭਰਿਆ, ਮਹਿਫ਼ਲ ਵਿਚ ਝਾਂਜਰ ਬੋਲ ਪਈ । ਤਬਲਾ ਬੁੜ੍ਹਕਿਆ ਤੇ ਸਾਰੰਗੀ ਨੇ ਸੁਰ ਕਢੀ । ਰੌਣਕਾਂ ਫਿਰ ਮੁੜ ਆਈਆਂ ਬਾਹੀ ਬਾਰਾਦਰੀ ਵਿਚ । ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਦਿੱਲੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਠਾਠ ਸੀ ਤੇ ਦੱਖਣ ਦੀਆਂ-ਮਲੂਕਣਾਂ ਨਾਜ਼ਕ ਕਮਰ ਵਾਲੀਆਂ ਤਿੱਖੇ ਨੈਣ-ਨਕਸ਼ ਵਾਲੀਆਂ ਝੁਰਮਟ ਵਿਚੋਂ ਵਖਰੀਆਂ! ਵਖਰੀਆਂ ਜਾਪੀਆਂ 1. ਲਾਹੌਰ ਵਿਚ ਮੰਡੀ ਲੱਗੀ ਗੋਰੀਆਂ ਰੰਨਾਂ ਦੀ ।

ਮਹਿਫਲਾਂ -ਜੰਮੀਆਂ ਤੇ ਸੁਰਾਹੀਆਂ ਨੇ ਗਲਾਸਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮ ਲਏ । ਸਿਰਵਾਰਨੇ ਕਰਨ ਲਗ ਪਈ ਉਨਾਂਬੀ ਰੰਗ ਦੀ ਲਾਲ ਪਰੀ ।

ਕੱਦ - ਮਾਪਣ ਲਗ ਪਏ ਬਲੌਰੀ ਗਲਾਸ, ਬੰਦ ਗਲਮੀਨੇ ਵਰਗੀ ਮੁਗ਼ਲ ਮੁਟਿਆਰ ਜਿਹੀ ਸੁਰਾਹੀ ਨਾਲ । ਸੁਰਾਹੀ ਗਲਾਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨੇੜੇ ਢੁਕ ਕੇ ਬਹਿਣ ਤੋਂ ਮੌੜਦੀ ਸੀ। ਰਸ ਜੁ ਚੂਸ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਕੱਚ ਦੇ ਗਲਾਸ। ਕੱਚ ਦੇ ਗਲਾਸ ਤੇ ਅਜੇ ਜਵਾਨੀ ਆਈ । ਜੌਬਨ ਵਿਚ ਕੋਟ ਬੁਢਾਪੇ ਨੂੰ ਆਪ' ਵਾਜ ਮਾਰ ਲਏ ਪਰ ਅਥਰੇ ਗਲਾਸ ਰੋਕਿਆ ਵੀ ਕੱਦ ਮਾਪਣੇਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੁਕਦੇ ।