ਸਾਮਰਾਜ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਨੂੰ ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਘਰ

ਸੰਭਲਨਾ ਸੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਔਖਾ, ਪਰ ਕਾਯਰ

ਜਿਉਂਦੇ ਹੈਸਨ ਵਤਨ ਵਿਚ, ਉਹਨਾਂ ਦਿਤਾ ਕਰ

ਖ਼ਬਰਦਾਰ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਨੂੰ, ਕਰਤਾਰ ਦਿਲਾਵਰ

ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਫ਼ਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਆਇਆ ਭਰ!

ਮੁੰਡਾ 1-

ਅੱਗੋਂ, ਬਾਬਾ, ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਅਞਾਣੇ,

ਫ਼ਾਂਸੀ ਉਸ ਨੂੰ ਲਾ ਦਿਤਾ ਪਾਪੀ ਜਰਵਾਣੇ ।

ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ-

ਮੇਰੇ ਹੇਠਾਂ ਖੇਡਿਆਂ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਕੇ

ਉਹ ਕਬੱਡੀ ਮੱਝੀਆਂ ਨੂੰ ਛਾਉਂ ਬਿਠਾ ਕੇ ।

ਮੇਰਾ ਸੀ ਪੜਪੋਤਰਾ, ਟਾਹਣਾਂ ਤੇ ਚਾ ਕੇ

ਬਹੁਤ ਖਿਡਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਚਾਉ ਮਨਾ ਕੇ ।

ਸ਼ੈਸ਼ਨ ਜੱਜ ਨੂੰ ਸੂਰਮਾ ਵੰਗਾਰੇ, ਆਖੇ

ਝਬਦੇ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾ ਤੂੰ, ਘਰ ਜਾ ਸੁਣਾ ਕੇ,

ਅਸੀਂ ਵੀ ਜਾਈਏ ਕਿਸੇ ਕੋਲ ਗਲ ਫ਼ਾਹੀ ਪਾ ਕੇ

ਤੇ ਮੁੜ ਆ ਕੇ ਜੰਮੀਏ, ਲੜ ਝਗੜਾ ਪਾ ਕੇ,

ਤੇ ਫਿਰ ਆ ਵਰਤਾਈਏ ਸੰਗਰਾਮੀ ਸਾਕੇ,

ਜਿਹੜੇ ਨਹੀਂ ਵਰਤਾ ਸਕੇ, ਰਹੇ ਧੋਖਾ ਖਾ ਕੇ ।

ਮੁੰਡਾ 2-

ਬਾਬਾ ਇਥੇ ਬਸ ਕਰ ਨਾ ਨੈਣ ਡੁਬਾ

ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਹੰਝੂਆਂ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੁਣਾ ।

ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ-

ਹੋਰ ਵੀ ਕਿਹੜੀ ਬੀਬਾ, ਹੈ ਹਾਸੇ ਦੀ ਹੀਰ!

ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਮਝਾ ਉਸ ਦਾ ਹੀ ਸੀ ਛੋਟਾ ਵੀਰ,

ਜਿਸ ਦੇ ਫੁੱਲ ਅਤੇ ਅਸਤੀਆਂ ਸਤਲੁਜ ਦਾ ਨੀਰ,

ਰੋਂਦਾ ਰੋਂਦਾ ਲੈ ਗਿਆ ਸਾਗਰ ਦੇ ਤੀਰ ।

ਮੁੰਡਾ 3-

ਉਹ ਸੀ ਕੌਣ ਜੋ ਜਾਪਦਾ ਉਤਨਾ ਹੀ ਪਿਆਰਾ,

ਤੈਨੂੰ ਜਿਤਨਾ ਇਹ ਸੀ ਤੇਰਾ ਕਰਤਾਰਾ?

ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ-

ਉਸ ਦੀ ਵੀ ਤੂੰ ਸੁਣ ਲਵੀਂ ਜਦ ਮੌਕਾ ਆਵੇ,

ਹੁਣ ਸੁਣ ਜਿਹੜੇ ਭਾਣੇ ਦੇਸ ਉਤੇ ਵਰਤਾਵੇ

ਸਾਮਰਾਜ ਜਰਵਾਣਾ ਜਦ ਯੁਧ ਜਿਤ ਕੇ ਆਵੇ ।

ਪੋਤੇ ਤੇ ਪੜਪੋਤਰੇ ਮੇਰੇ ਹੀ ਬਾਵੇ,

ਤੁਰਕੀ ਅਤੇ ਫ਼ਰਾਸ ਵਿਚ ਗਏ ਨਾਲ ਬੁਲਾਵੇ,

ਕੁਝ ਜਿਉਂ ਰੀਤ ਵਡੇਰਿਆਂ, ਕੁਝ ਭੁਖ ਦੇ ਹਾਵੇ ।

ਅੱਗੇ ਮੇਰੇ ਪੁੱਤ ਦੇ ਨਾ ਪੈਰ ਟਿਕਾਵੇ,

ਜਰਮਨ, ਤੁਰਕ ਜਾਂ ਦੂਸਰਾ, ਉਹ ਜਿੱਧਰ ਜਾਵੇ,

ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੀਆਂ ਪਾਲਾਂ ਕਚੀ ਕੰਧ ਜਿਉਂ ਢਾਵੇ ।