ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਇਹ ਖੁਸ਼ੀ ਚਿਰ-ਜੀਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਠੀਕ ਦੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਮੱਝ ਚੁੰਘਾ ਗਈ, ਕੱਟਾ ਬੀਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਅਤੇ ਛੇ-ਸੱਤ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੱਟੇ ਦਾ ਮਰ ਜਾਣਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਬਹੁਤੇ ਦੁੱਖ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਇਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਣ ਗੱਲ ਬਣ ਗਈ। ਉਸਦੇ ਮਰ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਮੱਝ ਨੇ ਦੁੱਧ ਲਾਹੁਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਦੁੱਧ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦੇ ਜਿਸਮ ਵਿਚੋਂ ਸੁੱਕ ਹੀ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਚੰਗਾ ਵੰਡ-ਵੜੇਵਾਂ ਪਾਇਆ ਗਿਆ: ਪਿਆਰ ਪੁਚਕਾਰ ਨਾਲ ਉਸ ਕੋਲੋਂ ਚਾਰ ਧਾਰਾ ਲੈਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ; ਪਰ ਦੁੱਧ ਨਾਂ ਦੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਉਥੇ ਜਿਵੇਂ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ, ਕਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ. ਕਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਅਤੇ ਕਦੇ ਘਰ ਦਾ ਨੌਕਰ ਮੱਝ ਥੱਲੇ ਬੈਠ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪਸਮਾਉਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਦੁੱਧ ਉਸ ਕੋਲ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਲਾਹੁੰਦੀ। ਅੰਤ ਪਿਤਾ ਜੀ ਦਾ ਧੀਰਜ ਟੁੱਟ ਗਿਆ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਡਾਂਗ ਫੜ ਲਈ ਅਤੇ ਬੜੀ ਬੇ-ਕਿਰਕੀ ਨਾਲ ਮੱਥ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਕਿੱਲੇ ਦੇ ਚੁਫੇਰੇ ਘੁੰਮਣ ਅਤੇ ਅੜਿੰਗਣ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਕੁਝ ਨਾ ਕਰ ਸਕੀ। ਥੱਕ ਹਾਰ ਕੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਖਿੱਝਦੇ ਖਪਦੇ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲ ਗਏ। ਮੱਤ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡਾ ਲਾਸੋ ਲਾਸ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੂੰਹ ਮਾਤਾ ਜੀ ਵੱਲ ਮੋੜ ਕੇ ਗਿੱਠ ਲੰਮੀ ਜੀਭ ਕੱਢੀ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਉਸ ਵੱਲ ਕੀਤਾ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨੂੰ ਚੱਟ ਚੱਟ ਕੇ ਅਤੇ ਅੜਿੰਗ ਅੜਿੰਗ ਕੇ ਇਹ ਕਹਿਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਕਿ "ਦੁੱਧ ਦੇਣਾ ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਰੋ ਨਾ, ਮੈਂ ਬੇਕਸੂਰ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਖਿਮਾ ਕਰੋ।"
ਉਸਨੂੰ ਮੁਆਫ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਕੁਝ ਡਾਂਗਾਂ ਉਸਦੇ ਪੁੜਿਆਂ ਉੱਤੇ ਵੱਜੀਆਂ ਸਨ। ਉਥੇ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਓੜ੍ਹ ਪੇੜ੍ਹ ਕਰ ਕੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਛੇਤੀ ਹੀ ਮੱਝ ਮੁੜ ਨਵੇਂ ਦੁੱਧ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਵਰ੍ਹੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅੰਦਰ ਉਸਨੇ ਇਕ ਕੱਟੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦੇ ਕੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਕੱਟੀ ਦਾ ਜਨਮ ਸੋਮਵਾਰ ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਇਸ ਲਈ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਦਾ ਨਾਂ ਸੋਮਾਂ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ।
ਸੋਮਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਹੋਰ ਮੱਝਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮ ਧਾਰ ਕੱਢਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸੋਮਾਂ ਨੂੰ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਥੱਲੇ ਛੱਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ
