ਸੋਮਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਿੱਛੋਂ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਝੰਗਰਾ ਨਾਲ ਚੁਗਣ ਲਈ ਘੱਲਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਗਲੀ ਦੇ ਅੰਤ ਤਕ ਜਾ ਕੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਆਈ। ਨੌਕਰ ਨੇ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਡਰ ਦੇ ਕੇ ਮੁੜ ਬਾਹਰ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮੁੜ ਉਹੋ ਕੁਝ ਕੀਤਾ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, "ਚੱਲ ਰਹਿਣ ਦੇ। ਸੋਮਾਂ ਦਾ ਹੇਰਵਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਕਿਤੇ ਦੁੱਧ ਹੀ ਨਾ ਸੁਕਾ ਜਾਵੇ।" ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਜਤਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਾ ਗਈ। ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਛੱਡਣ ਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਅਚਾਨਕ ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨਿਆਂ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਜਦੋਂ ਬਾਕੀ ਡੰਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਰਨ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸੋਮਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਵੀ ਜਾਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਪਰਗਟ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਸਾਰੇ ਡੰਗਰਾਂ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਕਾਹਲੀ ਪੈ ਕੇ ਰੱਸਾ ਜੁੜਾਉਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਉਸਦੀ ਗੱਲ ਸਮਝ ਕੇ ਨੌਕਰ ਨੇ ਉਸਦਾ ਰੱਸਾ ਲਾਹ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਸੋਮਾਂ ਕੋਲ ਜਾ ਖਲੋਤੀ ਅਤੇ ਨੌਕਰ ਦੇ ਆਖਣ ਉੱਤੇ ਵੀ ਬਾਹਰ ਨਾ ਗਈ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੂੰ ਉਸਦੀਆਂ ਰਮਜ਼ਾਂ ਦੀ ਸਮਝ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਸੀ । ਆਖਣ ਲੱਗੇ, “ਚਰਨ, ਇਹ ਸੋਮਾਂ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲਿਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਚੱਲ, ਲੈ ਜਾ। ਪਰ ਧਿਆਨ ਰੱਖੀ, ਕਿਤੇ ਚੁੰਘਾਅ ਨਾ ਜਾਵੇ।" ਸੋਮਾਂ ਨਾਲ ਚਲੇ ਗਈ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਨੌਕਰ ਨੇ ਆ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ " ਦੋਵੇਂ ਮਾਵਾਂ ਧੀਆਂ ਲਾਗੇ ਲਾਗ ਰਹੀਆਂ ਸਨ।" ਮਹੀਨਾ ਕੁ ਬਾਹਰ ਚੁਗ ਲੈਣ ਪਿੱਛੋਂ ਜਿਵੇਂ ਮਾਂ ਨੇ ਸਮਝ ਲਿਆ ਸੀ ਕਿ ਉਸਦੀ ਸਮਾਂ ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਲੋੜਵੰਦ ਨਹੀਂ ਰਹੀ; ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਧਾਰ ਕੱਢੀ ਜਾਣ ਪਿੱਛੇ ਸਮਾਂ ਦੁਆਰਾ ਚੁੰਘੀ ਜਾਣ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸੋਮਾਂ ਦੇ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਇਧਰ ਉਧਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਸੋਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਦਾ ਆਦਰ ਕਰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਬਹੁਤੀ ਜ਼ਿੱਦ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਦੋ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਅਜਿਹਾ ਹੋਣ ਉੱਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਜਾਣ ਲਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਇਹ ਸੋਮਾਂ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਚੁੰਘਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਸੋਮਾਂ ਲਈ ਹਰੇ ਅਤੇ ਕੁਲੇ ਪੱਠਿਆਂ ਦਾ ਉਚੇਚਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਸਮਾਂ ਪੌਣੇ ਕੁ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਹੋ ਗਈ। ਇਕ ਚੰਗੀ ਮੱਤ ਹੋਣ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੱਛਣ ਉਸ ਵਿਚ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਸਿੰਝ ਕੁੱਢੇ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਉਹ ਆਪ ਵੀ ਮੋਟੀ ਤਾਜ਼ੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਦੇ ਦਾਤਰੀ ਨੁਮਾ ਸਿੰਝ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੀ ਵਡੇਰੇ ਸਨ
