ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ। ਲਗਭਗ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਥੇ ਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਬੇ-ਬੱਸ ਸੀ। ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਬੇ-ਬੱਸ ਸਨ। ਸਭ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸਿੱਲ੍ਹ ਸੀ। ਸੋਮਾਂ ਉੱਠੀ ਅਤੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਕੋਲ ਗਈ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ਵਿਚ ਲੈ ਕੇ ਆਖਿਆ, "ਦੱਸ, ਸੋਮਾਂ, ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ।" ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੀਆਂ ਭੁੱਬਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ। ਸੋਮਾਂ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਆਈ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਉਸ ਲਈ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਅਦਾਲਤ ਦਾ ਦਰਜਾ ਰੱਖਦੇ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਦਾਲਤ ਵਿਚੋਂ ਸੋਮਾਂ ਦੀ ਅਪੀਲ ਖਾਰਜ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਆ ਬੈਠੀ। ਆਪਣੀ ਸੱਜੀ ਵੱਖੀ ਭਾਰ ਲੇਟ ਗਈ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਵਾਂਗ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਮਾਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਇਕ-ਅੱਧੇ ਮਿੰਟ ਪਿੱਛੋਂ ਸੇਮਾਂ ਦੀ ਮਾਂ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਚੁੱਕਣ ਦੇ ਅਸਮਰੱਥ ਹੋ ਗਈ। ਪਰ ਸੋਮਾਂ ਉਵੇਂ ਹੀ ਸਿਰ ਮਾਰਦੀ ਰਹੀ। ਉਸ ਦਾ ਸੱਜਾ ਸਿੰਝ ਜੜ੍ਹੋਂ ਹਿੱਲ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਸਿਰ ਪਟਕਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਉਸਦਾ ਸਿੰਙ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਸਿਰ ਮਾਰਨਾ ਬੰਦ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਹੇਠ ਉਸਦੇ ਲਹੂ ਦੀ ਛੱਪੜੀ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਹ ਸਿਰ ਮਾਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਲਹੂ ਦੀਆਂ ਛਿੱਟਾਂ ਦੂਰ ਤਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਸਦੇ ਦੁੱਖ ਵਿਚ ਬਿਹਬਲ ਹੋਏ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਵੀ ਨਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਆਖ਼ਰੀ ਸਾਹ ਕਦੋਂ ਲਿਆ ਸੀ। ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੌੜ ਕੇ ਉਸ ਕੋਲ ਗਏ। ਲਹੂ ਨਾਲ ਲੱਥ ਪੱਥ ਸਿਰ ਨੂੰ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾ ਕੇ ਰੋਏ, "ਸੋਮਾਂ, ਬੱਸ ਕਰ। ਮੇਰੀ ਧੀ ਬੱਸ ਕਰ।" ਸੋਮਾਂ ਨੇ ਸਿਰ ਮਾਰਨਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਗਈ। ਉਸਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਛਮ ਛਮ ਹੰਝੂ ਕੇਰਨ ਲੱਗ ਪਈਆਂ।
ਸਿੰਙ ਨੂੰ ਮੁੜ ਜੋੜਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨੂੰ ਬੇਕਾਰ ਜਾਣ ਕੇ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਸੋਮਾਂ ਦੀ ਪੱਟੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਸਰੀਰ ਦਬਵਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਸੋਮਾਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਆਪਣਾ ਦੁਖ ਭੁੱਲ ਗਈ। ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਸੋਮਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਹਰ ਕੋਈ ਆਖਦਾ ਸੀ, "ਹੱਦ ਹੋ ਗਈ, ਏਨਾ ਮੋਹ ਸੋਮਾਂ ਤਾਂ ਪਿਛਲੇ ਜਨਮ ਦੀ ਕੋਈ ਉੱਚੀ ਰੂਹ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਸਨੂੰ ਪਸ਼ੂ ਦੀ ਜੂਨ ਕਿਉਂ ਮਿਲ ਗਈ।" ਜੋ ਵੀ ਮੌਮਾਂ ਦੇ ਲਾਗੂ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਉਹ ਸੋਮਾਂ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਕਰਨੋਂ ਨਾ ਰਹਿ ਸਕਦਾ। ਸਮਾਂ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਜਿਵੇਂ ਉਸਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰਦੀ। ਸੇਮਾਂ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਆਪਣੀ ਬਣ ਗਈ। ਉਸਦਾ ਜ਼ਖ਼ਮ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਉਸਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਖੱਬੇ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਨੂੰ ਪਸਰਿਆ ਹੋਇਆ ਇਕੋ ਇਕ ਸਿੰਙ ਸੀ। ਉਹ ਸੋਹਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਹੱਥ ਲਾ ਕੇ ਸੋਮਾਂ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਸਭ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੋਮਾਂ ਦੇ ਸਿੱਝ ਉੱਤੇ ਹੱਥ ਵੇਰ ਫੇਰ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮੁਲਾਇਮ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਸੋਮਾਂ ਗਰਭਵਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ ਪਰ ਸਾਡੇ
