ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਆਪ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਟਿਕਾਣਾ ਹੀ ਉਸ ਰੋਗੀ ਪਾਸ ਜਾ ਕੇ ਕੀਤਾ। ਜਦ ਉਸ ਕੋਹੜੀ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਇਆ ਤਾਂ ਉਸ ਤਹਿ ਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ 'ਮੇਰੇ ਨੇੜੇ ਨਾ ਆਉਣਾ, ਮੈਂ ਪੱਕਾ ਰੋਗੀ ਹਾਂ. ਕੋਹੜੀ ਹਾਂ। ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਹੀ ਕਿਹਾ: 'ਤੂੰ ਕੋਹੜੀ ਨਹੀਂ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਆਤਮਾ ਨਿਰਮਲ ਕਰ ਲਈ ਹੈ। ਮਨ ਰੋਗੀ ਹੋ ਜਾਏ ਤਾਂ ਸਰੀਰ 'ਤੇ ਰੋਗ ਉੱਠ ਖਲੋਂਦੇ ਹਨ। ਸਰੀਰ ਰੋਗੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜਦ ਆਤਮਾ ਪਾਪਾਂ ਵਿਚ ਗ੍ਰਸ ਜਾਏ। ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਬਾਣੀ ਲਗਾਉਣ ਦੀ ਜਾਚ ਸਿੱਖ, ਫਿਰ ਦੇਖ ਸਾਰੇ ਕੋਹੜ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਣਗੇ :

'ਜੀਉ ਤਪੜ ਹੈ ਬਾਰੋ ਬਾਰ॥

ਤਪਿ ਤਪਿ ਖਪੈ ਬਹੁਤੁ ਬੇਕਾਰ ॥

ਜੈ ਤਨਿ ਬਾਣੀ ਵਿਸਰਿ ਜਾਇ॥

ਜਿਉ ਪਕਾ ਰੋਗੀ ਵਿਲਲਾਇ'॥੧॥

(ਧਨਾਸਰੀ ਮਹਲਾ ੧. ਪੰਨਾ ੬੬੧)

ਸ਼ਬਦ ਸੁਣਦੇ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤਾ। ਚਾਨਣੁ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਸਾਹਿਬ ਉਸ ਨੂੰ ਮਿਲੇ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਠੀਕ ਆਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਮਹਾਂਪੁਰਸ਼ਾਂ ਦੇ ਬਚਨ ਹੀ ਤੰਦਰੁਸਤੀ ਹੈ। ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਅੱਜ ਤੱਕ ਹਰ ਜੀਭ 'ਤੇ ਇਹ ਲੋਕ-ਗੀਤ ਚੜ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ : 'ਆ ਗਿਆ ਬਾਬਾ ਵੈਦ ਰੋਗੀਆਂ ਦਾ।' ਆਤਮਕ ਰੋਗਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਘਰ ਨੇ ਸਰੀਰਕ ਰੋਗ ਦੂਰ ਕਰਨ ਦੇ ਉਪਰਾਲੇ ਵੀ ਕੀਤੇ। ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਹੀ ਮਾਣ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਵੇਂ ਗੁਰੂ ਨੇ ਤਰਨਤਾਰਨ ਪਹਿਲਾਂ ਕੋਹੜੀ ਘਰ ਉਸਾਰਿਆ ਤੇ ਸਤਵੇਂ ਗੁਰੂ ਹਰਿਰਾਇ ਜੀ ਨੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਦੇ ਦਾਰੂ-ਸੰਭਾਲ ਲਈ ਕੀਰਤਪੁਰ ਸਵਾਖ਼ਾਨਾ ਬਣਾਇਆ।

1. ਸਲੋਕ ਵਾਰਾਂ ਤੇ ਵਧੀਕ, ਪੰਨਾ ੧੪੧੨।