"ਖੋਲ੍ਹੋ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਤੇ ਸਿੱਟੇ ਇਸਨੂੰ ਭੁੱਖੇ ਸ਼ੇਰਾਂ ਅਬਦਾਲੀ ਹਜੇ ਦੋ ਸ਼ੇਰਾਂ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਭੱਜ ਕੇ ਪਿੰਜਰੇ ਦੇ ਜੰਗਲਿਆਂ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਏ। ਇਕ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸੰਗਲ ਹਜੇ ਲਮਕ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦੋਹੇਂ ਸ਼ੇਰ ਸਿੰਘ ਕੰਨੀਂ ਭੱਜੇ। ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਨੇ ਜੰਗਲੇ ਤੋਂ ਅੰਦਰ ਛਾਲ ਮਾਰਦਿਆਂ, ਦੁਮਾਲੇ ਵਿਚੋਂ ਬਾਘ ਨਖਾ ਕੱਢ ਕੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲਾਂ ਵਿਚ ਫਸਾ ਲਿਆ। ਇਕ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਵੱਲ ਛਾਲ ਮਾਰੀ, ਹਵਾ ਵਿਚ ਹੀ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਟੱਕਰ ਹੋਈ ਤੇ ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਨੇ ਬਾਘ ਨਖੇ ਦਾ ਐਸਾ ਵਾਰ ਕੀਤਾ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਅੱਖ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਮੂੰਹ ਤੱਕ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਪਹਿਲਾ ਸ਼ੇਰ ਤਾਂ ਪਾਸੇ ਹਟ ਗਿਆ।

ਹੁਣ ਦੂਜਾ ਸ਼ੇਰ ਅੱਗੇ ਵਧਿਆ। ਗਰਜ਼ਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਛਾਲ ਮਾਰੀ। ਸਿੰਘ ਬਾਘ ਨਖੇ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਲੈਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਸ਼ਸਤਰ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਹੁਣ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਕੋਈ ਹੋਰ ਗੁਪਤ ਸ਼ਸਤਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗੇ ਨੂੰ ਚੱਕਣ ਦਾ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦਹਾੜਦਾ ਸ਼ੇਰ ਜਦ ਹੀ ਨੇੜੇ ਆਇਆ ਤਾਂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਬਾਂਹ ਉਸ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਧੱਕ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਏਨੀ ਜਬਰਦਸਤ ਪਕੜ ਨਾਲ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਗਜ਼ ਲੰਬੀ ਜੀਭ ਨੂੰ ਫੜਿਆ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਸੁਰਤ ਬਦਲ ਗਈ। ਸਿੰਘ ਨੇ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਇਕ ਘੁਮਾਵਦਾਰ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਤੇ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਜੀਭ ਨੂੰ ਵੱਟ ਪੈ ਗਿਆ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਸ਼ੇਰ ਮਾਨੋ ਤੜਫਨ ਲੱਗਾ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਪਾੜ ਕੇ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦੇਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਹੁੰਦਰਾਂ ਦੀ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦੂਜੇ ਹੱਥ ਨੇ ਕੋਈ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਚੱਲਣ ਦਿੱਤੀ। ਕੁਰਲਾਉਂਦੇ ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮੁਕਤੀ ਲਈ ਇਕ ਭਰਵੀਂ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਸਿੰਘ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਕਈ ਫੁੱਟ ਤੀਕ ਲਮਕਦਾ ਗਿਆ, ਪਰ ਜੀਭ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ। ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਮਗਰੋਂ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਭਿਆਂ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਉਹ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅੰਦਰ ਪਈਆਂ ਝਾੜੀਆਂ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਘੜੀਸਿਆਂ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡਾ ਲਹੂ ਲੁਹਾਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਧਮਰੇ ਹੋਏ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਜੀਭ ਜਦ ਸਿੰਘ ਨੇ ਛੱਡੀ ਤਾਂ ਉਹ ਉੱਠਣ ਲਈ ਮਾੜਾ ਜਿਹਾ ਉਤਾਂਹ ਹੋਇਆ, ਸਿੰਘ ਨੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਪਾਏ ਕੜੇ ਦਾ ਐਸਾ ਭਰਵਾਂ ਵਾਰ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਕੀਤਾ ਕਿ ਉਹ ਉਥੇ ਹੀ ਬੇਸੁਧ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ। ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਹੀ ਲਮਕਦੇ ਸੰਗਲ ਨੂੰ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਗਲ ਪਾਇਆ ਤੇ ਘੜੀਸ ਕੇ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਬਾਘ ਨਖੇ ਕੋਲ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ।

ਜਦ ਸਿੰਘ, ਡਿੱਗਿਆ ਸ਼ਸਤਰ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਹੇਠਾਂ ਝੁਕਿਆ ਤਾਂ ਓਦੋਂ