ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਕਈ ਥਾਵਾਂ ਤੋਂ ਟੁੱਟ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਨੇ ਖੱਬੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਜਿਉਂ ਹੀ ਬਾਘ ਨਖਾ ਚੁੱਕਿਆ ਤਾਂ ਦੂਰ ਬੈਠਾ ਪਹਿਲਾ ਸ਼ੇਰ ਕਿਸੇ ਕਤੂਰੇ ਵਾਂਗ ਭੱਜਿਆ।
ਕਈ ਦਰਬਾਰੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਹਾਸਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਪਰ ਅਬਦਾਲੀ ਦੀਆਂ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਉਂਗਲਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਨੇ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਤੇ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪਿੰਜਰੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ। ਹੱਥ ਨਾਲ ਲਮਕਦਾ ਸੰਗਲ ਵੀ ਲਾਹਿਆ ਗਿਆ, ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਲਹੂ ਚੋ ਰਿਹਾ ਸੀ।
"ਆਫਰੀਨ ਆਫਰੀਨ ਐਸੇ ਯੋਧਿਆਂ ਦੇ ਤੇ ਕੁਰਬਾਨ ਤੁਹਾਡੇ ਗੁਰੂ ਤੋਂ... ਸਚਮੁੱਚ ਤੁਸੀਂ ਨਾਵਾਂ ਦੇ ਹੀ ਸ਼ੇਰ ਨਹੀਂ ਹੋ", ਸਿੰਘ ਦੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਅਬਦਾਲੀ ਬੋਲਿਆ। ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਕਮਰਕੱਸੇ ਵਿਚੋਂ ਕੱਪੜਾ ਕੱਢ ਕੇ ਬਾਂਹ ਨੂੰ ਬੰਨ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ।
"ਪਰ ਤੂੰ ਟੁੱਟੀ ਬਾਂਹ ਨਾਲ ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਕਿਵੇਂ ਫੜੀ ਰੱਖੀ...", ਸਿੰਘ ਦੇ ਵਰਤਾਰੇ 'ਤੇ ਅਬਦਾਲੀ ਹਜੇ ਵੀ ਸਦਮੇਂ ਵਿਚ ਸੀ।
“ਇਹ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਨਾ ਕਿ ਮੈਂ ਫੜੀ ਰੱਖੀ। ਇਹ ਸਿਖ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਤਾਕਤ ਹੈ, ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ। ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਉੱਤੇ ਸਿਦਕ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਹੀ ਸਿਖ ਦਾ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਕੋਈ ਪਕੜ ਢਿੱਲੀ ਨਹੀਂ ਪੈਣ ਦਿੰਦੇ। ਅੱਜ ਤੀਕ ਤਾਂ ਪੈਣ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਜੇ ਅੱਗੋਂ ਕਦੇ ਢਿੱਲੀ ਪੈ ਵੀ ਗਈ ਤਾਂ ਸਿਖ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਮੀ ਰਹਿ ਗਈ ਹੋਵੇਗੀ", ਬਹੁਤ ਦ੍ਰਿੜਤਾ ਨਾਲ ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਬੋਲੇ।
“ਤੇ ਉਹ ਹਥਿਆਰ... ਉਹ ਤੇਰੇ ਕੋਲ ਕਿੱਥੋਂ ਆਇਆ?", ਬਾਘ ਨਖੇ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਦਿਆਂ ਅਬਦਾਲੀ ਬੋਲਿਆ।
"ਸਿੰਘ ਦੀ ਤਾਂ ਦੇਹ ਹੀ ਸਾਰੀ ਸਰਬਲੋਹ ਦੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਅਹਿਮਦ ਸ਼ਾਹ। ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਕੋਈ ਵੱਢਿਆ ਗਿਆ ਅੰਗ ਵੀ ਸ਼ਸਤਰ ਰੂਪ ਹੀ ਹੋਏਗਾ। ਸ਼ਸਤਰ ਸਦਾ ਸਾਡੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹਨ। ਜੇ ਦੁਮਾਲੇ ਵਿਚੋਂ ਨਾ ਕੱਢਦਾ ਤਾਂ ਦੇਹ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਕਿਤੋਂ ਹੋਰ ਕੱਢ ਲੈਂਦਾ। ਸਿਖ ਦੀ ਤਾਂ ਆਤਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕਿਰਪਾਨ ਪਹਿਨੀ ਹੋਈ ਹੈ", ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਭਾਈ ਬਾਘ ਸਿੰਘ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਠਾਨਾਂ ਦੇ ਲੂ ਕੰਢੇ ਖੜੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।
"ਹੱਡੀਆਂ ਚੂਰ ਚੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ ਪਰ ਗਰਜ਼ ਵਿਚ ਕੋਈ ਕਮੀਂ ਨਹੀਂ
