ਸਨ", ਭਾਈ ਕਿਹਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬੁਲੰਦ ਖਾਨ ਨੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ. "ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਸੌ ਸਿਪਾਹੀ ਸਨ, ਜਿਹਨਾਂ ਰਲ ਕੇ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਬੋਚਿਆ ਸੀ...", ਭਾਈ ਕਿਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੱਲ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ।
"ਯਾ ਖੁਦਾ ... .", ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਅਬਦਾਲੀ ਭਾਈ ਵੀ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਵੱਲ ਦੇਖਣ ਲੱਗਾ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਭਾਈ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਹਾਥੀ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ 'ਤੇ ਸੁੱਟ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਉੱਪਰ ਚੜ੍ਹਿਆ ਖਲੋਤਾ ਸੀ। ਜਮਦਾੜ੍ਹ ਹਾਥੀ ਦੇ ਮੱਥੇ ਵਿਚ ਖੁੱਭੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਮਹਾਵਤ ਦੂਰ ਭੱਜਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਤਲਵਾਰ ਉਤਾਂਹ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉੱਤੇ ਵੱਲ ਦੇਖਦਿਆਂ ਹੱਥ ਜੋੜੇ ਤੇ ਹਾਥੀ ਦੀ ਸਾਹ ਰਗ ਕੱਟ ਦਿੱਤੀ। ਲਹੂ ਦੀਆਂ ਘਰਾਲਾਂ ਵਹਿ ਤੁਰੀਆਂ।
"ਗ੍ਰਿਫਤਾਰ ਕਰੋ ਇਸ ਨੂੰ", ਡਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਅਬਦਾਲੀ ਆਪਣੇ ਆਸਨ ਤੋਂ ਉੱਠਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ। ਪਰ ਹੁਣ ਐਸੇ ਸਿੰਘ, ਜਿਸ ਨੇ ਹੁਣੇ ਹਾਥੀ ਢੇਰ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ, ਦੇ ਨੇੜੇ ਕੌਣ ਜਾਵੇ। ਗਿਲਜਿਆਂ ਦੀ ਜੱਕੋ ਤੱਕੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੇ ਤਲਵਾਰ ਮੱਥੇ ਨੂੰ ਛੁਹਾਈ ਤੇ ਹਾਥੀ ਦੇ ਉੱਤੇ ਹੀ ਧਰ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਆਪ ਪਠਾਨ ਸਿਪਾਹੀਆਂ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰਿਆ।
"ਹਾਥੀ ਭੋਲਾ ਜਾਨਵਰ ਹੈ.. ਤੇਰੇ ਜਹੇ ਚਲਾਕ ਦੀਆਂ ਚਾਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਮਝ ਸਕਿਆ... ਫੁਰਤੀ ਵਿਚ ਵੀ ਤੈਥੋਂ ਮਾਰ ਖਾ ਗਿਆ... ", ਆਪਣਾ ਡਰ ਲਕੋਂਦਿਆਂ ਤੇ ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬਹਾਦਰੀ ਦੀ ਸਿਫਤ ਕਰਨੋ ਟਲਦਿਆਂ ਅਬਦਾਲੀ ਗੱਲ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਲੈ ਗਿਆ।
ਤਾਂ ਫੇਰ ਬਘਿਆੜ ਲੈ ਆ ਇਕ ਬਘਿਆੜ ਕਿਉਂ ਸਗੋਂ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦਾ ਝੁੰਡ ਲੈ ਆ.", ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਕਿਹੜਾ ਗੱਲ ਭੁੰਜੇ ਡਿੱਗਣ ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਸੀ।
"ਬਘਿਆੜਾਂ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਦੁਰਾਨੀ ਸਿਪਾਹੀ ਕਿਤੇ ਬਘਿਆੜਾਂ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹਨ, ਜੰਗਲਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੋ, ਜੰਗਲੀ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨਾਲ ਲੜਨ ਦਾ ਵੱਲ ਤਾਂ ਜਾਣ ਹੀ ਗਏ ਹੋਵੋਗੇ, ਸੁਰਮੇਂ ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੰਨੇ ਜਾਓਗੇ ਜੇ ਸਾਡੇ ਚੁਨਿੰਦਾ ਦੁਰਾਨੀਆਂ ਨਾਲ ਲੜੋ। ਬਚੀ ਹੈ ਤਾਕਤ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਭਿੜਨ ਦੀ, ਕਿ ਸਾਰੀ ਹਾਥੀ 'ਤੇ ਖਰਚ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ. ", ਅਬਦਾਲੀ ਬੋਲਿਆ।
“ਇਹ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਨਾ ਪੁੱਛ... ਆਪਣੇ ਬਹਾਦਰ ਇਹਨਾਂ ਗਿਲਜਿਆਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕਿ ਹੈ ਜ਼ੇਰਾ ਸਿੰਘਾਂ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਲੈਣ ਦਾ ", ਹਾਠੂ ਸਿੰਘ ਨੀਵੀਂ ਪਾਈ
