ਸਮਝੌਤੇ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ। ਸ਼ੇਰ ਕਦੇ ਲੂੰਬੜਾਂ ਦੇ ਚਾਕਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਅਸੀਂ ਉਹ ਯੋਧੇ ਨਹੀਂ, ਜਿਹੜੇ ਮੂਰਖ ਰਾਜਿਆਂ ਦੀ ਚਾਕਰੀ ਕਰਦੇ ਹੋਣ। ਅਸੀਂ ਉਹ ਸ਼ੇਰ ਨਹੀਂ, ਜੋ ਲੂੰਬੜਾਂ ਦੀ ਜੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਕਰਨ।"
ਇਹ ਸੱਚ ਹੀ ਤਾਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕਾਵਾਂ ਕੁੱਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਨਹੀਂ, ਸ਼ੇਰਾਂ ਬਘਿਆੜਾਂ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਸੁਣ ਕੇ ਵੱਡੇ ਹੋਏ ਹਾਂ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਜਾਨ ਬਚਾ ਗਏ ਬੁਜ਼ਦਿਲਾਂ ਦੀਆਂ ਨਹੀਂ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਏ ਯੋਧਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਾਖੀਆਂ ਤਾਕਤ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ।
ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਹ ਸ਼ੇਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਢਿੱਡ ਦੀ ਭੁੱਖ ਤੋਂ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਕੇ ਉਹ ਸ਼ੇਰ ਹਾਂ, ਜੋ ਭੁੱਖੇ ਬਘਿਆੜਾਂ ਨੂੰ ਭਜਾਉਣ ਲਈ ਸ਼ਿਕਾਰ 'ਤੇ ਨਿਕਲੇ ਸਾਂ। ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਤੇ ਦੇਸੀ ਧਾੜਵੀਆਂ ਨਾਲ ਅਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਲੜੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਇਸ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਬਜ਼ਾ ਕਰਨਾ ਸੀ, ਸਾਡੀ ਬਿਰਤੀ ਕੋਈ ਮਹਿਲ ਮਾੜੀਆਂ ਅਤੇ ਕਿਲ੍ਹੇ ਉਸਾਰ ਕੇ 'ਰਾਜ' ਕਰਨ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਇਸ ਲਈ ਲੜੇ ਕਿ ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ।
ਜਦ ਮਹਾਰਾਜ ਖਾਲਸੇ ਨੂੰ ਸ੍ਰਿਸਟੀ ਦਾ ਰਾਜ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਤਦ ਵੀ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਮਹਾਰਾਜ ਤੋਂ 'ਪੰਜਾਬ' ਮੰਗ ਕੇ ਲਿਆ। ਮਹਾਰਾਜ ਕਹਿਣ ਕਿ ਈਰਾਨ, ਖੁਰਾਸਾਨ, ਫਿਰੰਗ, ਚੀਨ, ਕਾਬਲ ਦਾ ਰਾਜ ਮੰਗੋ, ਪਰ ਸਿਖ ਕਹਿਣ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਰਾਜ ਹੀ ਬਖ਼ਸ਼ ਦਿਓ।
ਫੇਰ ਸੱਚੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਤੁਸੀਂ ਪਹਾੜਾਂ ਤੋਂ ਸਮੁੰਦਰੀ ਟਾਪੂਆਂ ਤੱਕ ਫੈਲੀ ਤੁਰਕ ਹਕੂਮਤ ਨੇਸਤੋ ਨਾਬੂਦ ਕਰੋਗੇ। ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸਲਤਨਤਾਂ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਰੋਲ ਦਿਓਗੇ।"
ਤੇ ਖਾਲਸੇ ਨੇ ਰੇਲਿਆ ਵੀ। ਪਿੱਪਲੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਜੰਗ ਵਿਚ ਅਬਦਾਲੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਰੁਲਦਾ ਕੁਲ ਜਗਤ ਨੇ ਦੇਖਿਆ। ਇਹ ਧਰਤੀ ਸਾਨੂੰ ਪਿਆਰੀ ਹੈ ਤੇ ਪਿਆਰੀ ਸ਼ੈਅ ਲਈ ਜਾਨ ਵਾਰ ਦੇਣਾ ਸਾਡੀ ਰੀਤ ਹੈ। ਤਲੀਆਂ 'ਤੇ ਸਿਰ ਧਰੀ ਫਿਰਦੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਮੌਤ ਦਾ ਡਰਾਵਾ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ।
ਜਾਬਰਾਂ ਨੂੰ ਖੰਗੂਰਾ ਮਾਰ ਕੇ ਲੰਘਣਾ ਸੂਰਮਿਆਂ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਖੰਡਿਆਂ, ਕਿਰਪਾਨਾਂ, ਸਿਰੋਹੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਏਸ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਮੂੰਹ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਸਵਾਰਿਆ ਸਾਡਾ ਨਮਨ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਟਣਕਾਰ
