ਸੋ ਮੇਹਰਾਬਿਆਨ ਦੀ ਖੋਜ ਸਾਨੂੰ ਦਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡਾ ਦੂਜਿਆਂ ਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤਿੰਨ- ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ:-
1. ਤੁਸੀਂ ਦਿੱਖ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ
2. ਤੁਸੀਂ ਬੋਲ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਹੇ ਹੋ।
3. ਤੁਸੀਂ ਕਹਿ ਕੀ ਰਹੇ ਹੋ।
ਸੰਖੇਪ ਵਿਚ - ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ, ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲੋਂ ਉੱਚੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ।
ਚੇਤਾਵਨੀ
ਪਿਛਲੇ ਕੁੱਝ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਨੇ 55-38-7 ਵਾਲੀ ਖੋਜ (ਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਖੋਜਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੋਟੇ ਤੌਰ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਹੀ ਕੀਤਾ ਹੈ) ਬਾਰੇ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਗਲਤ ਮਤਲਬ ਕੱਢ ਲਿਆ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸਮਝ ਲਿਆ ਹੈ ਕਿ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਸਵੈ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀ ਦਿਖਦੇ ਹੋ, ਚੰਗਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਦੇ ਰਹੇ ਹੋ, ਤੁਹਾਡਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਚੰਗਾ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਟੁੱਟੇ ਫੁੱਟੇ ਲਫ਼ਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਹੀ ਲਹਿਜੇ ਤੇ ਸੁਰ ਨਾਲ ਕਹਿ ਲੈਂਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਵੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੁਹਾਡੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿਚ ਹੈ। (ਇਹ ਗੱਲ ਇਕ ਪੁਰਾਣੀ ਕਹਾਵਤ ਨੂੰ ਸਾਬਤ ਕਰਦੀ ਹੈ—ਗਲਤ ਗਿਆਨ ਨਾਲੋਂ ਅਗਿਆਨੀ ਹੋਣਾ ਚੰਗਾ ਹੈ—'ਨੀਮ-ਹਕੀਮ ਖਤਰਾ-ਏ-ਜਾਨ!')
ਐਸੇ ਲੋਕ ਇਸ ਨਤੀਜੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਸ਼ਬਦ ਤੁਹਾਡੇ ਦੂਜਿਆਂ ਨਾਲ ਮੇਲ ਜੋਲ-ਗਲਬਾਤ ਦਾ ਸਿਰਫ 10 ਫੀਸਦੀ ਹੀ ਹਨ, ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਫਲ ਗੱਲਬਾਤ ਲਈ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਗਲਤ:- ਇਸ ਖੋਜ ਨੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ! ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਰਸਾਲੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਰੂਪ ਵਿਚ ਇਹ ਪੜ੍ਹੋ ਤਾਂ ਬੱਸ ਇਕ ਲੰਬਾ ਸਾਹ ਖਿੱਚ ਲੈਣਾ!
ਤਾਂ ਫਿਰ ਇਸ ਖੋਜ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕੀ ਹੈ?
ਜੇ ਤੁਹਾਡਾ 55 ਫੀਸਦੀ—ਦਿੱਸਣ ਵਾਲੀ ਸਰੀਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ-ਵਧੀਆ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੋਤੇ ਬਾਕੀ ਦੇ 45 ਫੀਸਦੀ ਲਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰੁਕਣਗੇ।
ਜੇ ਉਹ ਰੁਕ ਵੀ ਜਾਣ ਤਾਂ ਅਗਰ ਤੁਹਾਡਾ ਬਾਕੀ ਦੇ 45 ਵਿਚੋਂ 38 ਫ਼ੀਸਦੀ—ਤੁਹਾਡੇ ਬੋਲਣ ਦਾ ਢੰਗ-ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਬਾਕੀ ਦਾ 7 ਫੀਸਦੀ ਜਾਂ ਤਾਂ ਸੁਣਨਗੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂ ਫਿਰ ਸਮਝਣਗੇ ਨਹੀਂ। ਜੇ ਉਹ ਸਰੀਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਨਾ ਵੀ ਉਠ ਜਾਣ ਤਾਂ ਵੀ ਮਾਨਸਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਉਹ ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਹੋਣਗੇ। ਇਸ ਖੋਜ ਦਾ ਇਹੀ ਅਰਥ ਹੈ।
ਕੀ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ, ਕੰਮ ਤੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਮੁੰਡੇ ਜਾਂ ਕੁੜੀ-ਮਿੱਤਰ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਤੇ