ਜੰਗਲੀ ਵੀ ਨਸ਼ਾ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਰੰਮੀ ਤੇ ਜੰਗਲੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਗਏ ਤਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚਰਸ ਪੀਣ ਕਰਕੇ ਅਸੀਂ ਅੰਬਾਲਾ ਸਟੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਭੁੰਨ ਹੋ ਗਏ। ਕੋਈ ਕਿਤੇ ਤੁਰ ਗਿਆ ਕੋਈ ਕਿਤੇ। ਮੈਂ ਸਪੀਕਰ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਦੋ ਪੁੱਤ ਗੁਆਚ ਗਏ ਆ ਅਨਾਊਂਸਮੈਂਟ ਕਰ। ਉਹ ਉਮਰ ਪੁੱਛੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਖਾਂ ਮੇਰੇ ਜਿੱਡੇ ਆ। ਉਹ ਸ਼ੋਸੋਪੰਜ 'ਚ ਪੈ ਗਿਆ। ਆਖ਼ਰ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਨਿੰਬੂ ਪਿਆ ਕੇ ਹੋਸ਼ 'ਚ ਲਿਆਂਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਮੈਂ ਜੰਗਲੀ ਤੇ ਰੰਮੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਝੁੱਗੀ 'ਚੋਂ ਲੱਭਿਆ।

1998 ਦੇ ਦੁਸਿਹਰੇ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਸੱਬੀ ਆ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਦੁਸਿਹਰਾ ਅਬੋਹਰ ਵੇਖਣਾ ਏਂ। ਮੈਂ ਆਖਿਆ ਚੱਲ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਪਰਤ ਰਹੇ ਸੀ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਫੌਜੀਆਂ ਦਾ ਐਕਸੀਡੈਂਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਵਰਤਦਿਆਂ ਫੌਜੀਆਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟਿਆ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਬਚਾਇਆ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਪਿੰਡ ਜਾਣਾ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸਗੋਂ ਸੱਬੀ ਕਦੇ-ਕਦੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਜਾ ਆਉਂਦਾ। ਸੱਬੀ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ ਦਾ ਭਲਵਾਨ ਸੀ ਤੇ ਘਰੋਂ ਗਰੀਬ ਸੀ। ਭਲਵਾਨੀ ਤੋਂ ਬਦਮਾਸ਼ੀ 'ਚ ਆਇਆ ਤਾਂ ਕਈ ਸੂਬਿਆਂ 'ਚ 'ਪ੍ਰਸਿੱਧ' ਹੋ ਗਿਆ। ਜੈਸੇ ਫੁੱਲੂ ਖੇੜੇ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮਿਲਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਡੇਢ ਸਾਲ ਪਿੰਡ ਹੀ ਰਿਹਾ ਜਿੱਥੋਂ ਅੱਗੇ ਇਸ ਦੇ ਬੱਬੀ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧ ਬਣ ਗਏ। ਸੱਥੀ ਮੇਰਾ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਸਾਥੀ ਸੀ ਜਦਕਿ ਬਲਤੇਜ ਤੇ ਡਿੰਪਾ ਮਲੇਰਕੋਟਲਾ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਉਸਤਾਦ ਆਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਰੰਮੀ ਮੇਰਾ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਪਿਆਰਾ ਮਿੱਤਰ ਸੀ।