ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਜ਼ਮਾਨਤ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਅਬੋਹਰੋਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਮਾਨਤ ਖ਼ਾਰਜ ਹੋ ਗਈ। ਇਹਦਾ ਮਤਲਬ ਸੀ ਕਿ ਹੁਣ ਜੇਲ੍ਹ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਵੀਜ਼ਾ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਹਾਤਾਸ਼ ਜ਼ਰੂਰ ਹੋਇਆ ਪਰ ਮੈਂ ਟੁੱਟਿਆ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਵੀ ਚੰਗੀ ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਾਹਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਿਉਂਕਿ ਬਾਹਰ ਮੈਂ ਸਭ ਕੁਝ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਅੰਦਰ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਦੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਅਬੋਹਰ ਦਾ ਇੱਕ ਨਾਮੀ ਗੈਂਗਸਟਰ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਦਾਦੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਣਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਉਸ ਨਾਲ ਦੋਸਤੀ ਹੋ ਗਈ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਆ ਗਏ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਅਬੋਹਰ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਠੇਕੇਦਾਰ ਦੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਤੋੜੀਆਂ ਸਨ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਨਜਾਇਜ਼ ਸ਼ਰਾਬ ਦੇ ਵਪਾਰੀ ਸਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਦੇ ਰੋੜ੍ਹੇ ਨੂੰ ਪਲਾਂ 'ਚ ਭਰ ਦਿੰਦੇ ਸਨ। ਮੇਰੀ ਗਿਣਤੀ ਕਟਾ ਕੇ ਉਹ ਦੂਜੀ ਬੈਰਕ 'ਚ ਲੈ ਗਏ। ਦਰਅਸਲ ਡੀ ਟੀ ਓ ਹੋਰੀਂ ਉਹੀ ਨਿਕਲੇ ਜੀਹਦਾ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਸੀ। ਡੀ ਟੀ ਓ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਸਾਥੀ ਮੇਰੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਪੱਲਿਓ ਪਲਦੇ ਸਨ ਜੋ ਘਰੋਂ ਕੁਝ ਸਹਿੰਦੇ ਹੋਣ। ਮੈਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਨਾਲ ਇਸੇ ਝਾਕ 'ਤੇ ਰਲਾਇਆ ਸੀ ਪਰ ਮੈਂ ਹੰਢੇ ਹੋਏ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਜਾਇਆ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਥੁੱਕ ਨਹੀਂ ਲਵਾਇਆ। ਸੁਨੱਖ਼ਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੁਝ ਕੈਦੀ ਮੇਰੇ 'ਤੇ ਅੱਖ ਰੱਖਦੇ ਸਨ ਪਰ ਇੱਕ- ਦੋ 'ਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਹੱਥ ਵਾਹਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਵੀ ਪੁੱਤ-ਪੁੱਤ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਏ। ਦੂਜੀ ਬੈਰਕ 'ਚ ਜਾ ਕੇ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਉੱਥੇ ਸਫਾਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੇ ਬੰਦੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਹੋਇਆ ਕਿ ਗੈਂਗਸਟਰ ਦੇ ਇੱਕ ਸਾਥੀ ਦਾ ਭਾਣਜਾ ਇਸੇ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਤਾਇਨਾਤ ਸੀ ਜੋ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਟਾਵਰ ਤੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਦੀਆਂ ਥੈਲੀਆਂ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਅਸੀ ਟੀਟੀ ਬਣਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦੇ। ਨਵਾਂ ਸਾਲ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਹੀ ਬਿਤਾਇਆ। ਢਾਈ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਮੇਰੀ ਜ਼ਮਾਨਤ ਹੋ ਗਈ। ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਜੇਲ੍ਹ ਯਾਤਰਾ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਗਈ। 23 ਜਨਵਰੀ 1999 ਨੂੰ ਮੈਂ ਘਰ ਪਰਤ ਆਇਆ।