ਆਈ। ਮੈਨੂੰ ਪਿੰਡ 'ਚ ਹੋਈ ਲੜਾਈ ਵਾਲੇ ਕੇਸ 'ਚ ਅਦਾਲਤ ਨੇ ਤਲਬ ਕਰ ਲਿਆ। ਇਹ ਇਸਤਗਾਸਾ ਸੀ । ਹੁਣ ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਕੇਸਾਂ 'ਚ ਨਾਮਜ਼ਦ ਸੀ ਤੇ ਤਿੰਨਾਂ ਹੀ ਅਦਾਲਤਾਂ 'ਚੋਂ ਵਰੰਟ ਨਿਕਲੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਪੁਲਸ ਗੇੜੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਈ। ਅਪ੍ਰੈਲ 'ਚ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਬੱਗੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ "ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਡੋਜ਼ ਫੁੱਲ ਕਰ ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਂ ਪੇਸ਼ ਹੋਣੇਂ।" ਅਸੀਂ ਰੱਜ ਕੇ ਇਜੈਕਸ਼ਨ ਲਾਏ ਤੇ ਖੂਬ ਗੱਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਮੁਕਤਸਰ ਅਦਾਲਤ ਜਾ ਕੇ ਸਮਰਪਣ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਬੱਗੀ ਵੀ ਕਚਿਹਰੀ 'ਚ ਨਾਲ ਹੀ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਦਿਨ ਉੱਥੇ ਛੁੱਟੀ ਸੀ। ਅਦਾਲਤ ਦਾ ਰੀਡਰ ਕਹਿੰਦਾ "ਕੱਲ੍ਹ ਆ ਜਾਇਓ। " ਮੈਂ ਕਿਹਾ "ਨਾ ਭਰਾਵਾ! ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਸਰਨਾ ਅੱਜ ਈ ਜੇਲ੍ਹ ਭੇਜ।" ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਕੈਸਾ ਇਨਸਾਨ ਹੈ ਜੋ ਜੇਲ੍ਹ ਨੂੰ ਭੱਜ-ਭੱਜ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਨੇ ਵਰੰਟ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ। ਬੱਗੀ ਅੜ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ “ਆਹ ਚੱਕ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਭੇਜ ਦੇ।" ਉਹ ਪਿੰਟ ਖੜ੍ਹੋਤਾ। ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ "ਭਰਾਵੋ । ਇਹ ਜੇਲ੍ਹ ਹੈ ਮਾਘੀ ਦਾ ਮੇਲਾ ਨਹੀਂ। ਮੈਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇਸ਼ ਤੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹ ਨਹੀਂ ਭੇਜ ਸਕਦਾ।" ਬੱਗੀ ਦਾ ਦਿਲ ਟੁੱਟ ਗਿਆ। ਰੀਡਰ ਕੋਈ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਲੱਭਣ ਲੱਗਾ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ "ਤੂੰ ਸਾਨੂੰ ਵਰਟ ਫੜਾ ਅਸੀਂ ਆਪ ਈ ਚਲੇ ਜਾਨੇ ਆ ਆਹ ਨਾਲ ਤਾਂ ਜੇਲ੍ਹ ਹੈ।” ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਕਾਨੂੰਨੀ ਹਵਾਲਾ ਦੇ ਕੇ ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਜਿਹਾ ਸਿਪਾਹੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ। ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੰਗੀ ਨੇ ਘੁੱਟ ਕੇ ਜੱਫੀ ਪਾਈ। ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਅੰਦਰ ਮੇਰੀ ਇਹ ਤੀਜੀ ਜੇਲ੍ਹ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀ ਰੋਟੀ ਤੇ ਦਾਲ ਮੇਰਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।