ਕੋਲ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ "ਸਰਪੰਚਾ। ਇਹ ਜਲਾਦ ਤੂੰ ਰੱਖਿਆ ਹੈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਕਬੱਡੀ ਖੇਡਦਾ ਏ?"

ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਟੌਹਰ ਬਣ ਗਈ। ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਤੇ ਭਲਵਾਨ ਜੀ ਆਖਦੇ। ਸਾਰੀਆਂ ਗਰਮੀਆਂ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚ ਰਿਹਾ। ਅਬੋਹਰ ਵਾਲੇ ਕੇਸ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਦੋਵਾਂ ਕੇਸਾਂ 'ਚੋਂ ਜ਼ਮਾਨਤ ਹੋ ਗਈ। ਮੈਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅੱਠ ਕੁ ਵਜੇ ਜੇਲ੍ਹ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਤੇ ਪੀਪਲ ਬੱਸ ਸਰਵਿਸ ਦੀ ਲਾਰੀ 'ਤੇ ਸੁਆਰ ਹੋ ਕੇ ਮਲੋਟ ਆ ਗਿਆ। ਪੰਜਾਹ ਦਾ ਅਧੀਆ ਲਿਆ ਤੇ ਨਾਲ ਚਾਰ ਕੁ ਆਂਡੇ ਲੈ ਕੇ ਛੱਕਦਾ-ਛਕਾਉਂਦਾ ਪਿੰਡ ਆ ਗਿਆ। ਆ ਕੇ ਮੈਂ ਸਿਰ 'ਤੇ ਉਸਤਰਾ ਲਵਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਉਸੇ ਦਿਨ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਪਿੰਡ 'ਚ ਕੌਡੀ ਹੋ ਰਹੀ ਐ। ਮੈਂ ਭੱਜ ਕੇ ਆਇਆ ਤੇ ਆ ਕੇ ਵੇਖਿਆ ਰਾਣੀ ਵਾਲਾ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕੁੱਟ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਨਿਰਵੈਰ ਘੋਨੀ (ਜੋ ਬਾਅਦ 'ਚ ਅੰਤਰ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਸਿਤਾਰਾ ਬਣਿਆ) ਦੇ ਪਿੰਡੇ 'ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗੀ। ਮੈਂ ਲੀੜੇ ਲਾਹ ਕੇ ਬਾਬੇ (ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਕਾਰ ਸੇਵਾ ਮੁਖੀ ਸੰਤ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ) ਤੋਂ ਆਗਿਆ ਲਈ ਤੇ ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਆ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਸੱਟੇ ਘੋਨੀ ਨੂੰ ਗੁੱਟ ਤੋਂ ਜੱਫਾ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਉਸ ਹਲਕੇ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਝਟਕੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਮੇਰਾ ਅੰਦਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਆ ਕੇ ਲੰਗੋਟਾ ਪਾੜ ਦਿੱਤਾ। ਦਰਅਸਲ ਮੈਂ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਕਬੱਡੀ ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਵਸਦੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਇਹਨੇ ਬੜਾ ਕੁਝ ਦਿੱਤੇ ਕਿਉਂ ਹੁਣ ਇਹਨੂੰ ਦਾਗਦਾਰ ਕਰਨੈਂ ? ਇਹ ਮੇਰਾ ਕਬੱਡੀ ਦਾ ਆਖਰੀ ਮੈਚ ਸੀ। ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ ਕ੍ਰਿਕਟ ਤੇ ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਸਾਲ ਵਾਲੀਬਾਲ (ਸ਼ੂਟਿੰਗ) ਖੇਡਿਆ। ਪਰ ਕਬੱਡੀ ਦੇ ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਉਤਰਿਆ। ਕਬੱਡੀ ਮੈਂ ਕੁਲ ਸੱਤ ਸਾਲ ਖੇਡੀ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ 400 ਦੇ ਕਰੀਬ ਪੇਂਡ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਅਤੇ 200 ਦੇ ਕਰੀਬ ਮੇਲੇ (ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਅਤੇ ਪੀਰਾ-ਫੱਕਰਾਂ ਦੀਆਂ ਮਜਾਰਾਂ 'ਤੇ ਲੱਗਣ ਵਾਲੇ) ਖੇਡੇ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਖੇਡ ਮੇਲਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਕੀਤਾ। ਪੰਜਾਬ ਘੁੰਮਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਹਰਿਆਣਾ ਅਤੇ ਰਾਜਸਥਾਨ 'ਚ ਖੇਡਣ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਅਤੇ ਕਬੱਡੀ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਮੇਰੇ ਜ਼ਹਿਨ 'ਚ ਸਦਾ ਲੁੱਡੀ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਰਹਿਣਗੀਆਂ। ਅਸੀਂ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਬਹੁਤਾ ਸਫ਼ਰ ਬੱਸਾਂ 'ਤੇ ਜਾਂ ਪੈਦਲ ਤੈਅ ਕਰਦੇ ਸੀ ਜਦਕਿ ਵੱਡੇ ਇਨਾਮੀ ਮੁਕਾਬਲਿਆਂ 'ਚ ਅਸੀਂ ਜੀਪ ਕਿਰਾਏ 'ਤੇ ਲੈ ਜਾਂਦੇ। ਕਬੱਡੀ 55 ਕਿਲੋ ਵਰਗ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਆਲ ਓਪਨ ਤੱਕ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੈਅ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਦੇ ਕਬੱਡੀ ਖਿਡਾਰੀ ਸਿਗਰਟਾਂ ਆਮ ਪੀਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ ਅਜਿਹੇ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਭੂਕੀ-ਕੈਪਸੂਲ ਆਦਿ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਖੇਡਦੇ ਸਨ ਪਰ ਅੱਜ ਵਾਂਗੂੰ ਟੀਕਿਆਂ ਅਤੇ ਚਿੱਟੇ ਦੀ ਕੋਈ ਵਰਤੋਂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਖੇਡ ਮੇਲਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਰਾਤ ਨੂੰ ਸਾਨੂੰ ਪਿੰਡਾਂ 'ਚ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਜਾਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਕਿਸੇ ਕਮਰੇ 'ਚ ਠਹਿਰਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਜਿੱਥੇ ਅਸੀਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਮਸਤੀਆਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਪਰ ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਰਹਿੰਦੇ ਅਸੀਂ ਉਸ ਪਿੰਡ ਜਾਂ ਘਰ ਦੀ ਇੱਜਤ ਦਾ ਖਾਸ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡਾ ਇਹ ਮੰਨਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਨਮਕ ਹਰਾਮੀ ਦਾ ਭਲਵਾਨ ਨੂੰ ਸਰਾਪ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਕੁੜੀਆਂ ਡੁੱਲ ਵੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਪਰ ਅਸੀ ਰਮਤੇ ਜੋਗੀਆਂ ਵਾਂਗ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਕੇ