ਅਗਲੇ ਗਰਾਂ ਨੂੰ ਚਾਲੇ ਪਾ ਜਾਂਦੇ। ਸਾਡੇ 'ਚੋਂ ਇਕ-ਦੋ ਲੰਗੋਟੇ ਦੇ ਕੱਚੇ ਵੀ ਸਨ ਪਰ ਅਸੀਂ ਜੁੱਤੀਆਂ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਟਿਕਾ ਲੈਂਦੇ। ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਰਾਤੋ-ਰਾਤ 7- 8 ਕਿਲੋ ਵਜਨ ਵੀ ਘਟਾਇਆ ਪਰ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਬਹੁਤੀ ਸਫ਼ਲਤਾ ਨਾ ਮਿਲਦੀ। ਵੈਸੇ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਅਸੀਂ ਚਿਕਨਾਹਟ ਲਈ ਮੈਦਾਨ 'ਚ ਜਾਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਰੀਮ ਵੀ ਲਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਜਿੱਤੇ ਬਹੁਤ ਹਾਰੇ ਪਰ ਓਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ 'ਚ ਖੇਡ ਮੇਲਿਆਂ 'ਤੇ ਜਿਹੜੇ ਅਖਾੜੇ ਲੱਗਦੇ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮਾਣਿਆ ਅਨੰਦ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲੇਗਾ ਤੇ ਨਾ ਉਹ ਸਭਿਆਚਾਰ ਦੇ ਵੱਖੋ-ਵੱਖ ਰੰਗ ਭੁੱਲਣਗੇ ਜਿਹੜੇ ਅਸੀਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਇਲਾਕਿਆਂ 'ਚ ਵੇਖੋ। ਉਹ ਕਬੱਡੀ ਵਾਲੇ ਯਾਰ ਮਰਹੂਮ ਬੌਬੀ, ਮਰਹੂਮ ਘੈਂਟੀ, ਮਰਹੂਮ ਟੌਲੀ, ਬਿੱਲਾ ਬੋਦੀਵਾਲਾ, ਜੱਸਾ ਫੁਲੂ ਖੇੜਾ, ਜੀਤੂ, ਜਸਪਾਲ ਬਾਹ, ਕਿੰਦਰੀ ਅਰਨੀਵਾਲਾ, ਪਾਲੂ, ਮੋਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸੋਨੀ ਮੂਲਿਆਂਵਾਲੀ, ਅਮਿਤ ਮਿੱਡਾ ਆਦਿ ਵੀ ਨਹੀਂ ਭੁੱਲਣਗੇ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਬੇਅੰਤ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਇਆ। ਕਬੱਡੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਇਕ ਹਸੀਨ ਦੌਰ ਸੀ। ਟੂਰਨਾਮੈਂਟ ਦੇ ਜਿੱਤੇ ਇਨਾਮ ਨੂੰ ਵੰਡਣ ਵੇਲੇ ਹੁੰਦੀ ਲੜਾਈ ਅਤੇ ਬੋਤਲ ਲਈ ਪੰਜ-ਪੰਜ ਰੂਪੈ ਇਕੱਠੇ ਕਰਨ ਬੜੇ ਯਾਦ ਆਉਣਗੇ। ਰੈਫਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸੀਟੀਆਂ, ਕੁਮੈਂਟਰੀ ਦੋ ਟੋਟਕੇ, ਧੌਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਟਾਕੇ, ਕੈਚੀਆਂ ਦੇ ਰੋਮਾਂਚ ਕਾਲਜੇ ਧੂਹ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਪਰ ਇਸ ਦੌਰ ਨੂੰ ਹਲਾਕ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਖੁਦ ਹੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਸੀ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਜੇ ਮੈਂ ਭਟਕਦਾ ਨਾ ਤਾਂ ਅੱਜ... ? ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਂ ਇਸ ਰੌਣਕ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੁੰਦਾ। "ਮੈਂ ਰਿਹਾ ਵਾਸਤੇ ਘੱਤ ਸਮੇਂ ਨੇ ਇਕ ਨਾ ਮੰਨੀ"।