ਰੋਡ ਨਾਲ ਯਾਰੀ

ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਪਿੰਡ ਰਿਹਾ ਤੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਿੰਡ ਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਬੇਲੀ ਕੌਰਾ ਡਰਾਇਵਰ (ਮੌਤ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ) ਕਹਿੰਦਾ "ਵਿਹਲਾ ਤੁਰਿਆ ਫਿਰਦਾ ਏਂ, ਆ ਤੈਨੂੰ ਬੰਬੇ ਘੁੰਮਾ ਲਿਆਵਾਂ। ਨਾਲੇ ਦੋ ਪੈਸੇ ਕਮਾ ਲਈਂ ਤੇ ਨਾਲੇ ਚੰਗਾ ਖਾ-ਪੀ ਆਵੀਂ।" ਮੈਂ ਬੰਬੇ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੰਬੇ ਵੇਖਣਾ ਮੇਰਾ ਸੁਫ਼ਨਾ ਸੀ। ਕੌਰੇ ਦੇ ਭਰਾ ਕਾਲੇ ਨੇ ਨਵਾਂ ਹੀ ਟਰੱਕ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਹੀ ਕੁੜੀ ਜੋ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਪੇਕੇ (ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ) ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ ਦਾ ਘਰ ਉਜਾੜ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਆਵਦੇ ਘਰ ਬਿਠਾ ਲਿਆ। ਜਨਾਨੀ ਦੇ ਮੁੰਡੇ-ਕੁੜੀਆਂ ਕਾਲੇ ਤੋਂ ਥੋੜ੍ਹੇ ਈ ਛੋਟੇ ਸਨ। 'ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਟਰੱਕ' ਉਸੇ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ 'ਚ ਆਇਆ ਸੀ। ਟਰੱਕ ਪਿੰਡੋਂ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਕੌਰਾ ਅਤੇ ਨਿੰਮਾ (ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਘਾਗ ਡਰਾਇਵਰ) ਟਰੱਕ ਦੇ ਚਾਲਕ ਸਨ ਤੇ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਲੀਨਰ। ਟਰੱਕ ਭੱਜਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਪੋਸਤ ਅਤੇ ਜਰਦੇ ਦਾ ਦੌਰ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਰਾਜਸਥਾਨ, ਗੁਜ਼ਰਾਤ ਅਤੇ ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ 'ਚੋਂ ਲੰਘ ਕੇ ਅਸੀਂ ਅੱਠਵੇਂ ਕੁ ਦਿਨ ਬੰਬੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ। ਰਾਹ 'ਚ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦਾ ਮਾਰੂਥਲ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਗੁਜਰਾਤ ਦੇ ਢਾਬਿਆਂ ਤੋਂ ਲਜੀਜ਼ ਖਾਣਿਆਂ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਿਆ। ਟਾਟਾ ਸਫ਼ਾਰੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਚ ਉੱਥੇ ਆਮ ਸੀ। ਰਸਤੇ 'ਚ ਕਈ ਵਾਰ ਜਾਮ ਏਨੇ ਲੰਮੇ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤੁਰੇ-ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਰੋਟੀ ਪਕਾ ਲੈਂਦੇ। ਮੈਂ ਦੋਵਾਂ ਡਰਾਇਵਰਾਂ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਜਾਗਦਾ। ਕੌਰਾ ਇੱਥੇ ਯਾਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਨਿਭਾਅ ਰਿਹਾ ਬਲਕਿ ਪੂਰੀ ਮਾਲਕ ਵਾਲੀ ਟੌਹਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਬੰਬੇ ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚੇ। ਬੰਬੇ ਦੇ ਬਾਹਰ ਅਸੀਂ ਮਹਿਸੂਲ ਨਾਕੇ 'ਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਾਂ ਜਿੱਥੇ ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਟਰੱਕ ਇੱਥੇ ਆ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣ। ਨਿੰਮਾ ਸ਼ਰਾਬ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਅਸੀਂ ਰੋਟੀ ਪਕਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਕੌਰਾ ਟੂਲ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਂਡੇ ਫੜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਟੋਵ ਮੈਂ ਕੱਢ ਕੇ ਥੱਲੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਤਵਾ ਕੱਢ ਕੇ ਫੜਾਉਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਥੱਲੇ ਦੇਖ ਕੇ ਦੰਗ ਰਹਿ ਗਿਆ। ਸਟੋਵ ਨੂੰ ਖੰਬ ਲੱਗ ਚੁੱਕੇ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਿਆ। ਟਰੱਕ ਥੱਲੇ ਵੇਖਿਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਿੰਗਲਾ ਜਿਹਾ ਨਸ਼ੇੜੀ ਸਟੋਵ ਪੈਰਾਂ 'ਚ ਧਰ ਕੇ ਸਿਗਰਟ ਭਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਆਕੜ ਪਿਆ ਤੇ ਦੋ-ਚਾਰ ਸ਼ਾਂਦੇ ਵੀ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਛੁਰਾ ਕੱਢ ਖਲੋਤਾ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ "ਏ ਸਰਦਾਰ । ਅਪੁਨ ਦਾਦਾ ਹੈ ਯਹਾਂ ਕਾ ਨਿਕਾਲੂੰ ਤੇਰੀ ਅਕੜ ਪੀਛੇ ਸੇ ਕਯਾ ?" ਮੈਂ ਡਰਿਆ ਘੱਟ ਹੈਰਾਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਇਆ ਕਿ ਵੀਹ ਸੇਰ ਦੇ ਇਸ ਐਕਸਰੇ ਨੂੰ ਦਾਦਾ ਕਿਸ ਨੇ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ? ਕੌਰਾ ਥੱਲੇ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੇ ਦਸ ਦਾ ਨੋਟ ਦੇ ਕੇ ਮਾਫ਼ੀ ਮੰਗਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਝਿੜਕਿਆ ਤੇ ਅੱਖ ਮਾਰੀ ਕਿ ਚੁੱਪ ਰਹਾਂ। 'ਦਾਦਾ ਸਾਬ੍ਹ' ਚਲੇ ਗਏ। ਮੈਂ ਕੌਰੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ "ਇਹਨੂੰ ਪੈਸੇ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤੇ? ਇਹਦੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਚਾਰ ਕੰਨਾਂ 'ਤੇ ਮਾਰ ਕੇ ਇਹਦੇ ਤੋਂ ਟਾਇਰ ਸਾਫ ਕਰਵਾਉਣੇ ਸੀ।" ਕੌਰੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਇਕੱਲੇ