ਜ਼ਹਿਰ ਦਾ ਇਸ਼ਕ

ਕੁਝ ਮਹੀਨੇ ਇਹ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਮੇਰਾ ਬਾਪੂ ਵਿਚਾਰਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਹੱਡ ਤੋੜਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਆ ਕੇ ਆਪ ਦਾਰੂ ਕੱਢਦਾ ਮੇਰੇ ਪੀਣ ਲਈ। ਫੇਰ ਰਾਜਸਥਾਨ (ਗੰਗਾਨਗਰ ਜਾਂ ਹਰੀਪੁਰ) 'ਚੋਂ ਤੁਰ ਕੋ ਭੁੱਕੀ ਲਿਅਉਂਦਾ। ਮੇਰਾ ਬਾਪੂ ਤਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਘਰੇ ਸੁਨੇਹਾ ਭੇਜ ਦਿੰਦਾ ਕਿ ਅੱਜ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਐਨੇ ਬੰਦੇ ਆ ਰਹੇ ਆ ਮੁਰਗਾ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖਿਓ। ਬਾਪੂ ਵਿਚਾਰਾ ਉਧਾਰ- ਸਧਾਰ ਫੜ ਕੇ ਮੁਰਗਾ ਭੁੰਨ ਰੱਖਦਾ। 2002 'ਚ ਮੈਂ ਫੇਰ ਮਲੇਟ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮਲੋਟ 'ਚ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ (ਖੰਘ ਵਾਲੀ ਦਵਾਈ) ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਆਮ ਹੈ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੰਦਰਾ ਰੋਡ 'ਤੇ ਤਾਂ ਹਰ ਮੈਡੀਕਲ ਹੀ ਇਹ ਕਿੱਤਾ ਕਰ ਖਲੋਤਾ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਪਿੰਡ ਰਹਿ ਕੇ ਮੈਂ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਾਲ ਟੀਕੇ ਛੱਡੇ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਫੇਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਸ਼ੀਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਪਰਤ ਆਇਆ। ਵੀਹ ਕੁ ਰੂਪੈ ਦੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਉਦੋਂ ਤੱਕ। ਮੈਂ ਮੰਗ-ਤੰਗ ਕੇ ਪੈਸੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦਾ ਤੇ ਇੱਕ ਸ਼ੀਸੀ ਪੀ ਲੈਂਦਾ। ਫਿਰ ਦੋ-ਚਾਰ ਘੰਟਿਆਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਪੀ ਲੈਂਦਾ। ਨਸ਼ਾ ਘੱਟਣ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕੈਪਸੂਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ । ਲੋਕਾਂ 'ਚ ਮੇਰਾ ਡਰ ਵੀ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਹੁਣ ਮੈਂ ਹਊਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਪਰ ਮੇਰੇ ਤਿੱਖੇ ਡੰਗ ਤੋਂ ਲੋਕ ਡਰਦੇ ਸਨ। ਲੜਾਈਆਂ ਬਰਾਬਰ ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਹੁਣ ਇਹ ਲੜਾਈਆਂ ਨਸ਼ੇ ਕਰਕੇ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਲੋਕ ਨਸ਼ਾ ਦੇ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਤੇ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਬੰਦੇ ਕੁਟਵਾਉਂਦੇ ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਮੇਰੇ ਆਵਦੇ ਵੀ ਸੱਟਾਂ ਵੱਜੀਆਂ। ਕੁਝ ਮੌਕੇ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਵੀ ਨੇ; ਇੱਕ ਵਾਰ ਬੁਰਜਾਂ ਪਿੰਡ ਵਾਲਾ ਮੀਤਾ ਸਾਨੂੰ ਕਈ ਨਸ਼ੇੜੀਆਂ ਨੂੰ ਲੈ ਗਿਆ । ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਝਗੜਾ ਸੀ। ਅੱਗਿਓਂ ਵੀ ਬਾਹਰੋਂ ਮੁੰਡੇ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਗੇੜਾ ਦੇ ਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਫਿਰਨੀ ਤੋਂ ਲੰਘਣ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਟੁੱਟ ਪਏ। ਉਹ ਵੀਹ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੀ। ਕੁਝ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਡਿੱਗੇ ਵੀ ਅਸੀਂ ਭੰਨ ਦਿੱਤੇ। ਉਹ ਭੱਜ ਖਲੋਤੇ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਭੱਜ ਲਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਵੀ ਨਾਲ ਨੇ ਪਰ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹਾ ਹੀ ਸੀ। ਅਸਲ 'ਚ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਵੇਖਿਆ ਈ ਨਾ ਤੇ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਅੱਗੇ ਆ ਗਿਆ। ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹੇ ਬੰਦੇ ਅੱਗੇ ਲੱਗ ਕੇ ਭੱਜੇ ਜਾ ਰਹੇ ਆਂ ਉਹ ਮੁੰਡੇ ਮੁੜ ਆਏ। ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਕੋਠਿਆਂ 'ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹ 20-25 ਜਣੇ ਤੇ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹਾ ਸੀ। ਬੁਰਜ ਸਿੱਧਵਾਂ- ਛਾਪਿਆਂਵਾਲੀ ਰੋਡ 'ਤੇ ਲੜਾਈ ਹੋਈ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲੋਹੇ ਦੀ ਗੰਡਾਸੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਲਜੀਏਟ ਬਦਮਾਸ਼ ਸੀ, ਮੈਂ ਜੀਹਦੇ ਮਾਰਾਂ ਉਹਦੀ ਬਾਂਗ ਨਿਕਲ ਜਾਵੇ। ਮਾਰ ਕੇ ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਹੱਟ ਜਾਂਦਾ। ਜਦ ਉਹ ਹਾਕੀ ਜਾਂ ਕ੍ਰਿਪਾਨ ਮਾਰਦੇ ਮੈਂ ਰੋਕ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਫੇਰ ਮੋੜਵਾਂ ਵਾਰ ਕਰਦਾ ਪਰ ਅੰਤ 'ਚ ਉਹ ਲੋਹੇ ਦੀ ਗੰਡਾਸੀ ਟੁੱਟ ਗਈ। ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ-ਸੱਟਾਂ ਵੱਜੀਆਂ। ਮੇਰੇ ਸੱਜੇ ਹੱਥ ਦੀਆਂ ਦੋ ਉਂਗਲਾਂ ਵੀ ਵੱਢੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਉਂਗਲਾਂ ਜੁੜ ਤਾਂ ਗਈਆਂ ਪਰ ਅੱਜ ਵੀ ਮੇਰੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਉਗਲਾਂ ਸਿੱਧੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ। ਇਹ ਅੱਜ ਵੀ ਵਿਗੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸੇ ਲੜਾਈ ਵਾਂਗੂ ਇਕ ਵਾਰ ਗਿੱਦੜਬਾਹੇ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਡੀ.ਏ.ਵੀ. ਕਾਲਜ ਨੇੜੇ ਛੱਡ