ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰੀ

ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਨਹੀਂ, ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਹਨ ਜੋ ਮੇਰੇ ਵੱਲੋਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਮੁਬਾਰਕ ਹਨ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਖਿਆਲ ਆਇਆ, ਫੇਰ ਵਿਚਾਰ ਆਇਆ ਅਤੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਜੰਗ 'ਚ ਉੱਤਰ ਕੇ ਮੈਂ ਇਸ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ ਸਾਂਝੇ ਕੀਤੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਇੱਕ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੈ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦੇ ਅਸਰ ਅਤੇ ਅਮਲ ਤੋਂ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਤਾਬ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਤੋਂ ਬਿਹਤਰੀਨ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਹੈ।

ਜੇ ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋਂ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਮੇਰੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਟਾਈਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਦਾਂ ਦਾ ਬੁਖ਼ਾਰ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਦਸ ਵੱਜਦੇ ਨੂੰ ਉੱਤਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਬੁਖ਼ਾਰ ਚੜ੍ਹਨ ਦਾ ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਮੇਰੀ ਦੂਸਰੀ ਤੀਸਰੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਤੱਕ ਚੱਲਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਕਿਹਾ ਕਿ ਦੇਖਕੇ ਚੱਲੀਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਹੈ, ਅੱਗੋਂ ਮੈਂ ਵੀ ਕਹਿਤਾ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਗਿਣਤੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ। ਅੱਜ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਚੇਤੇ ਹੈ, ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਮੇਰੀ ਅੰਮੀ ਦੇ ਆਟੇ ਨਾਲ ਲਿੱਬੜੇ ਹੋਏ ਹੱਥਾਂ ਦਾ ਮੇਰੀ ਗਲ ਤੇ ਲਗਾ ਕੇ ਲਾਡ ਕਰਨਾ, ਫੇਰ ਆਏ ਸ਼ਨੀਵਾਰ, ਸਾਨੂੰ ਦੋਹੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਖਾਸ ਬਣਾ ਕੇ, ਸਕੂਲ ਭੇਜਣਾ, ਗਾਲ਼ਾਂ ਸੁਣਨਾ, ਝਿੜਕਾਂ ਸੁਣਨਾ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਯੋਗਦਾਨ ਹੈ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਰਹੇਗਾ। ਸਾਡੇ ਕੁਲ ਪਰਿਵਾਰ 'ਚ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ, ਅਵਤਾਰ ਮਾਨ ਦਾ ਕੋਈ ਏਨਾ ਲਗਾਓ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਜਿੰਨਾ ਮੇਰੀ ਨਾਨੀ ਜੀ ਨਾਲ ਰਿਹਾ। ਮੇਰਾ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਨਾਨੀ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਸੀ ਅਤੇ ਸਦਾ ਰਹਿਣਾ ਹੈ। ਨਾਨੀ ਜੀ ਨੇ ਜਦ ਵੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆਉਣਾ ਸੇਵੀਆਂ, ਪਿੰਨੀਆਂ, ਮਿਠਾਈਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਢੇਰ ਸਾਰਾ