ਪਿਆਰ ਚਿਣਂਗ

ਚਿਣਗ* ਉਹ ਪ੍ਯਾਰ ਦੀ ਸਾਂਈਆਂ! ਜੁ ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਲਾਈ ਸਾਉ,

ਤੁਸਾਂ ਦੇ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਸੁਲਗੇ ਨ ਬੁਝਦੀ ਹੈ ਕਿਸੇ ਦਾਉ।

ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਨੀਰ ਪੈ ਪੈ ਕੇ ਬੁਝਾ ਸਕਿਆ ਨਹੀਂ ਉਸਨੂੰ,

ਬੁਝਾ ਸੱਕੀ ਨ ਝੁਲ ਝੁਲ ਕੇ ਸੁਖਾਂ ਦੀ ਓਸ ਨੂੰ ਵਾਉ।

ਰੁਝੇਵੇਂ ਜਗਤ ਦੇ ਆਏ ਲਿਆ ਖਿਚ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨੇ ਦਿਲ

ਚਿਣਂਗ ਪਰ ਪ੍ਯਾਰ ਤੇਰੇ ਦੀ ਰਹੀ ਮਘਦੀ ਭਰੀ ਤਾਉ।

ਉਹ ਬਣਕੇ ਯਾਦ ਪ੍ਯਾਰੇ ਜੀ! ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਦੀ ਵਾਜਾਂ,

ਕਦੇ ਉਹ ਗੀਤ ਬਣਕੇ ਤੇ ਤੁਸਾਂ ਦੇ ਸੋਹਿਲੇ ਗਾਉ।

ਕਦੇ ਬੇਚੈਨ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਬਿਰਹੁਂ ਦੇ ਤੀਰ ਚੋਭੇ ਹੈ,

ਕਦੇ ਅਰਦਾਸ ਬਣਕੇ ਤੇ ਅਰਜ਼ ਕਰਦੀ: ‘ਹੁਣੇ ਆਉ।'

ਕਦੇ ਬੇਆਸ ਕਰਦੀ ਹੈ: ਕਿਨ੍ਹੇ ਆਣਾ ਨ ਰੋ ਐ ਦਿਲ!

ਗ਼ਮ ਉਸ ਦੇ ਨਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਜੋ, ਐ ਜਿੰਦੇ! ਬੈਠ ਕੇ ਖਾਉ।

ਕਦੇ ਸ਼ੁਕਰਾਂ ਦਾ ਚਾ ਭਰਦਾ: 'ਇਹ ਗ਼ਮ ਬੀ ਦਾਤ ਹੈ ਉਸ ਦੀ,

'ਰਹਿਣ ਤਾਜ਼ੇ ਜੁ ਗ਼ਮ ਦੇ ਹਨ ਕਿ ਵਿਚ ਸੀਨੇ ਲਗੇ ਘਾਉ।'

ਕਦੇ ਦੇਂਦਾ ਉਲਾਂਭੇ ਹੈ ਇਹ ਦਿਲ ਮੇਰਾ, ‘ਸੁਣੀਂ ਸੁਹਣੇ!

'ਲਗਾ ਕੇ ਦੀਦ ਪ੍ਯਾਰਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਸਾਨੂੰ ਨ ਕਿਉਂ ਆਉ?

'ਜਿ ਮਿਲਣਾ ਸੀ ਨਹੀਂ ਸਾਂਈਆਂ! ਤਾਂ ਵਿੱਥਾਂ ਘੜਨੀਆਂ ਕਿਉਂ ਸਨ?

ਨ ਨਜ਼ਰ ਉਹਲੇ ਫਬੇ ਰਹਿਣਾ ਜੇ ਵਿੱਥਾਂ ਦਾ ਤੁਸਾਂ ਚਾਉ।"

ਚਿਣਂਗ ਬਰੇਚੈਨ ਰਖਦੀ ਹੈ ਬੁਝਾਵਣ ਤੇ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਦਿਲ,

ਰਹੇ ਮਘਦੀ ਚਿਣਗ ਏਹੋ ਤੇ ਲਾਂਦੀ ਆਪਣੇ ਘਾਉ।

ਇਹੋ ਜੇ ਹੈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਤੇਰੀ, ਹਾਂ, ਏਹੋ ਦਾਤ ਹੈ ਤੇਰੀ,

ਮੈਂ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਂਈਆਂ! ਸਦਾ ਇਹਦਾ ਰਹੇ ਥਾਂਉਂ।

(ਦਿੱਲੀ 9-3-50)

––––––––––

* ਇਹ ਚਿਣਗ ਹੈ, ਇਹ ਭੜਕੀ ਹੋਈ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਵਾ ਭੜਕਾ ਦੇਂਦੀ ਹੈ।