پِآر چِنںگ

چِنگ* اُه پےار دی ساںایآں! جُ دِل مےرے نُوں لاای سااُ,

تُساں دے مِلن نُوں سُلگے ن بُجھدی هَے کِسے دااُ۔

دُکھاں دا نیر پَے پَے کے بُجھا سکِآ نهیں اُسنُوں,

بُجھا سّکی ن جھُل جھُل کے سُکھاں دی اَوس نُوں وااُ۔

رُجھےوےں جگت دے آاے لِآ کھِچ مُسکلاں نے دِل

چِنںگ پر پےار تےرے دی رهی مگھدی بھری تااُ۔

اُه بنکے ےاد پےارے جی! تُساں نُوں ماردی واجاں,

کدے اُه گیت بنکے تے تُساں دے سوهِلے گااُ۔

کدے بےچَےن کردی هَے, بِرهُں دے تیر چوبھے هَے,

کدے ارداس بنکے تے ارج کردی: ‘هُنے آاُ۔'

کدے بےآس کردی هَے: کِنھے آنا ن رو اَے دِل!

گم اُس دے نا مِلن دا جو, اَے جِںدے! بَےٹھ کے کھااُ۔

کدے سُکراں دا چا بھردا: 'ِاه گم بی دات هَے اُس دی,

'رهِن تاجے جُ گم دے هن کِ وِچ سینے لگے گھااُ۔'

کدے دےںدا اُلاںبھے هَے ِاه دِل مےرا, ‘سُنیں سُهنے!

'لگا کے دید پےاراں دی نجر سانُوں ن کِاُں آاُ?

'جِ مِلنا سی نهیں ساںایآں! تاں وِّتھاں گھڑنیآں کِاُں سن?

ن نجر اُهلے پھبے رهِنا جے وِّتھاں دا تُساں چااُ۔"

چِنںگ برےچَےن رکھدی هَے بُجھاون تے نهیں پھِر دِل,

رهے مگھدی چِنگ اےهو تے لاںدی آپنے گھااُ۔

ِاهو جے هَے کھُسی تےری, هاں, اےهو دات هَے تےری,

مَےں سینے وِّچ هی ساںایآں! سدا ِاهدا رهے تھاںاُں۔

(دِّلی 9-3-50)

––––––––––

* ِاه چِنگ هَے, ِاه بھڑکی هوای اّگ نهیں جِس نُوں هوا بھڑکا دےںدی هَے۔