-"ਮੈਖਿਆ ਭੈੜ੍ਹਿਆ ਦੋ ਪਹੀਆਂ ਬਗੈਰ ਗੱਡੀ ਈ ਨ੍ਹੀ ਰਿੜ੍ਹਦੀ..!"

-"ਬਿਚਾਰੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੀ ਪੱਗ ਰੋਲੂ ਕਿਤੇ, ਦੇਖਲੀਂ..!"

-"ਤੇ ਹੋਰ ਆਹਾ ਘੱਟ ਕਰਦੈ? ਇਹਦੇ 'ਤੇ ਕੋਈ ਅਲੈਹਦੀ ਜੁਆਨੀ ਚੜ੍ਹੀ ਐ..?"

-"ਜਗਤ ਸਿਆਂ..! ਕਲਜੁਗ ਐ, ਕਲਜੁਗ ...। ਜੁਆਨੀ ਤਾਂ ਆਪਣੇ 'ਤੇ ਵੀ ਆਈ ਸੀ..! ਬੁੜ੍ਹੀ ਕੁੜੀ ਦੇਖ ਕੇ ਗੋਡੇ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਸੀ..!"

-"ਤੇ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਦੀ ਮਡੀਹਰ ਤਾਂ ਐਨੀ ਕੋਹੜੀ ਵੀ ਐ, ਕੁੜੀ ਕੱਤਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਬਿੱਤਾਂ ਗਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਐ..!"

-"ਤੂੰ ਹੋਰ ਦੇਖਲੀਂ..! ਇਹ ਕੁੱਤਾ ਵੀ ਥੋੜਾ ਚਿਰ ਈ ਭੌਂਕੂਗਾ..!"

-"ਚਿੱਪਿਆ ਲੈ, ਗਿੱਲੇ ਰੱਸੇ ਮਾਂਗੂੰ ਕਿਸੇ ਨੇ..!"

-"ਕਮਲਿਆ ਚਿੱਪ ਤਾਂ ਅਗਲੇ ਆਥਣ ਨੂੰ ਦੇਣ? ਪਰ ਸਿਆਣਿਆਂ ਦੇ ਆਖਣ ਮਾਂਗੂੰ, ਅਖੇ ਕੁੱਤਿਆ ਤੇਰਾ ਮੂੰਹ ਨ੍ਹੀ ਮਾਰਦਾ, ਤੇਰੇ ਮਾਲਕ ਦਾ ਮਾਰਦੈ..!"

-"ਉਹੀ ਤਾਂ ਗੱਲ ਐ..!"

-"ਅਗਲੇ ਕੁੱਟ ਕੇ ਹੁਣ ਨੂੰ ਮੂੰਹ 'ਤੇ ਚਿੱਬ ਪਾ ਦਿੰਦੇ..!"

-"ਉਏ ਅਗਲੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿਉਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਐ..! ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਥਣ ਨੂੰ ਭੁੱਗਾ ਕੁੱਟ ਦੇਣ..!'

-"ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ ਲਲੈਕਾ..! ਤੂੰ ਕੁਛ ਸੋਚ..! ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਥੋਡੇ ਖੇਤਾਂ 'ਚ ਬਲਦਾਂ ਮਾਂਗੂੰ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਐ..!

-"ਆਹ, ਸੋਚਣੈਂ ਇਹਨੇ..? ਪੁੱਛਣ ਆਲਾ ਹੋਵੇ ? ਬਈ ਸਹੁਰਿਆ। ਥੋਡੇ ਘਰੇ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਡੰਗ ਈ ਟਪਾਉਂਦੇ ਐ, ਹੋਰ ਤੂੰ ਕਿਤੇ ਅਗਲਿਆਂ ਦੇ ਨਾਂ ਕਿੱਲੇ ਤਾਂ ਨ੍ਹੀ ਕਰਵਾਤੇ..?'

ਦਰਸ਼ਣ ਦੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬੁੱਢੇ ਬੱਸ ਵਿਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।

ਬਿੱਲਾ ਘੋਰ ਉਦਾਸੀ ਅਤੇ ਨਮੋਸ਼ੀ ਵਿਚ ਡੁੱਬਿਆ ਕੁਝ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਲਾਵਾ, ਕੋਈ ਜਵਾਰਭਾਟਾ ਹਰਕਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨੂੰ ਸਮਝਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਬਿੱਲ 'ਤੇ ਅੱਖ ਭਿੱਜਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਧੁਰ ਦਿਲੋਂ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਪ੍ਰੇਮ ਸਬਜ਼ਬਾਗ ਅਤੇ ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਪਾਹੁੰਣਾਂ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਸੀ। ਵਕਤੀ ਮਾਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਇਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਘਰਾਣੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧ