ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਬੜੇ ਹੌਂਸਲੇ ਨਾਲ ਕਿਹਾ: ਇਨ ਪੁਤਰਨ ਕੇ ਸੀਸ ਪੇ ਵਾਰ ਦੀਏ ਸੁਤ ਚਾਰ - ਚਾਰ ਮੂਏ ਤੋ ਕਿਆ ਹੂਆ ਜੀਵਤ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰ..! ਤੂੰ ਗੁਰਾਂ ਦਾ ਜਿਗਰਾ ਦੇਖ ਸ਼ੇਰਾ..!"
-"ਬਾਬਾ ਉਹ ਤਾਂ ਸਮਰੱਥ ਗੁਰੂ ਸੀ-ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਕਲਜੁਗੀ ਕੀੜੇ ਹਾਂ..!"
-"ਏਸੇ ਲਈ ਤਾਂ ਸ਼ਰਾ ਅਸੀਂ ਮਾੜੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਚੀਕਾਂ ਮਾਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਆਂ-ਤੂੰ ਸੱਚੇ ਪਾਤਿਸ਼ਾਹ ਦਾ ਭਾਣਾਂ ਮਿੱਠਾ ਕਰਕੇ ਮੰਨ-ਉਸ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਅਦਾ ਕਰ! ਦੇਖ ਤੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਕੂਨ ਮਿਲਦੈ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਕਰ ਕੇ ਦੇਖ-ਰੂਹ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸ਼ਾਂਤੀ ਮਿਲਦੀ ਐ-ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਆਪੇ ਕਰ ਅਤੇ ਕਰਾ ਰਿਹਾ ਹੈ-ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਦੋਸ਼ ਨਾ ਦੇਹ! ਜੋ ਕਰਦੈ ਠੀਕ ਹੀ ਕਰਦੈ..!
ਕਿਣਕੇ ਕਿਣਕੇ ਵਿਚ ਉਹ ਆਪ ਵਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ: ਘਟ ਘਟ ਮੈ ਹਰਿ ਜੂ ਬਸੈ ਸੰਤਨ ਕਹਿਓ ਪੁਕਾਰਿ ॥ ਕਹੁ ਨਾਨਕ ਤਿਹ ਭਜੁ ਮਨਾ ਭਉ ਨਿਧਿ ਉਤਰਹਿ ਪਾਰਿ।। ਜਾਹ ਮੇਰਾ ਸ਼ੇਰ ਘਰ ਜਾਹ..! ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਭਲੀ ਕਰੇਗਾ.. " ਗਰੰਥੀ ਸਾਹਿਬਾਨ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਪਿੱਠ ਥਾਪੜੀ। ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਨਵੇਂ ਅਤੇ ਨਰੋਏ ਖੂਨ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਮਹੀਨਾਂ ਭਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਚੱਲਦਾ ਰਿਹਾ। ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ, ਯਾਰ ਮਿੱਤਰ ਆਉਂਦੇ ਅਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰ ਕੇ ਮੁੜ ਜਾਂਦੇ । ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਚੇਹ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ। ਪਰ ਉਹ ਬੋਲਦਾ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੌਕਾ ਕਸੂਤਾ ਸੀ। ਮਾਂ ਅਤੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਬੱਗਾ ਅਤੇ ਬਿੱਲਾ ਗੰਗਾ ਜੀ ਪਾ ਆਏ ਸਨ। ਦੋ ਆਖੰਡ ਪਾਠ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਕਰਵਾ ਕੇ ਭੋਗ ਪਾ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ।
-"ਕਾਕਾ-ਮੈਨੂੰ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹਮਦਰਦੀ ਐ..।" ਇਕ ਦਿਨ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਬੈਠਾ।
-"ਹਮਦਰਦੀ ਬੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਚੇਤੇ ਆਈ ਸਰਦਾਰ ਜੀ..!" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਬੜੀ ਧੀਰਜ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲਿਆ।
-"ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਮੇਰਾ ਕਾਮਾਂ ਨਹੀਂ, ਯਾਰ ਸੀ..!"
-"ਫੇਰ ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਯਾਰੀ ਪੂਰ ਦਿੱਤੀ-ਤੇ ਤੁਸੀਂ ਯਾਰ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਦਿਖਾ ਦਿੱਤੀ !'
-"ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਫ਼ਾਂਸੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਵੇਗਾ।"
-"ਹਾਂ, ਥੋਨੂੰ ਕਾਹਨੂੰ ਉਮੀਦ ਸੀ..! ਜੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫ਼ਾਂਸੀ ਲੱਗਣ ਦੀ ਨਹੀਂ ਉਮੀਦ ਸੀ ਤਾਂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਅੱਗੇ-ਤੇ ਪੁਆ ਦਿੰਦੇ ਉਹਦੇ ਦਿਰ ਕੇਸ..! ਪਰ ਨਹੀਂ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਮੀਰਾਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਗਰੀਬ ਮਾਰ ਕਰਕੇ ਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਐ-ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ ਲਹੂ ਪੀ ਕੇ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਡਕਾਰ ਵੀ ਨ੍ਹੀ ਮਾਰਦੇ...!"
