-"ਨਹੀਂ ਪੁੱਤਰ..! ਮੈਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ-ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਿਗਾਨੀ ਧੀ ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਸੀ-ਸਿਰਫ਼ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਧੀ ਨਾਲ !' ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨੱਕੋ ਨੱਕ ਭਰ ਆਈਆਂ।

ਬਿੱਲੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅੱਗੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਤਣ ਕੇ ਖੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਹਮਦਰਦੀ ਤਾਂ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨਾਲ ਸੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਵੀ ਤਾਂ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਕਹੇ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਬੋਲਾਂ 'ਤੇ ਫੁੱਲ ਚੜ੍ਹਾਏ ਸਨ। ਆਪਣਾ ਪਿਆਰ ਕਤਲ ਕਰਕੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨਾਲ ਸ਼ਾਦੀ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪਰ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਮਾਪੇ ਵੀ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋ ਗਏ ਸਨ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਜਨਮਾਂ ਦੇ ਲੈਣ ਦੇਣ ਦੇ ਸਬੰਧ ਸਨ ?

-'ਪ੍ਰੀਤੀਏ..! ਹੁਣ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੇਰੀ ਖਾਤਰ ਕੁਰਬਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਛ ਨਹੀਂ । ਬੱਸ ਸਿਰਫ਼ ਬਿੱਲੇ ਦੀ ਜਾਨ ਬਚੀ ਐ-ਉਹ ਜਦੋਂ ਮਰਜ਼ੀ ਹੋਈ-ਲੈ ਲਵੀਂ! ਹਾਜਰ ਐ..!"

-"ਪੁੱਤਰ..! ਮੈਂ ਥੋਨੂੰ ਆਪਣੀ ਅੱਧੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹਾਂ.!" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ।

-"ਸ਼ੁਕਰੀਆ ਸਰਦਾਰ ਜੀ..! ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੀ ਮੁਬਾਰਕ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਜ਼ਮੀਨ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮਾਂ ਬਾਪ ਦੀਆਂ ਕਬਰਾਂ 'ਤੇ ਮੰਜਾ ਨਹੀਂ ਡਾਹੁੰਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ! ਇਹ ਜ਼ਮੀਨ ਤੁਸੀਂ ਦਰਸ਼ਣ ਤੇ ਆਪਣੀ ਨੂੰਹ ਵਾਸਤੇ ਹੀ ਰਹਿਣ ਦਿਓ। ਬਹੁਤ ਬਹੁਤ ਮਿਹਰਬਾਨੀ.! ਜੋ ਕੁਛ ਰੱਬ ਨੇ ਦਿੱਤੇ- ਓਸੇ ਵਿਚ ਈ ਬਾਗੋ ਬਾਗ ਐਂ ਸਰਦਾਰ ਜੀ..!"

ਬਿੱਲਾ ਉਠ ਕੇ ਚਲਾ ਗਿਆ।

ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਦਰਦ ਨੂੰ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਕਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਇਤਨਾ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਘਾਤਕ ਘਾਉ ਲੱਗਿਆ ਖ਼ਤਰਨਾਕ ਸਾਬਤ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ।

 

ਕਿਸ਼ਤ 16

 

ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬੀਤੇ !