ਮਾਂ ਅਤੇ ਬਾਪੂ ਭੁੱਲ ਵਿਸਰੀ ਜਿਹੀ ਯਾਦ ਬਣ ਗਏ ਸਨ। ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਪੱਕੀਮ ਕੋਠੀ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਇਹ ਕੋਠੀ ਉਸ ਨੇ ਬੱਗੇ ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਬਣਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਰਾਜ ਅਤੇ ਮਜਦੂਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕੋਠੀ ਅਗਲੇ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਘਰ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਿੱਲਾ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਕਾਸ਼, ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਜਿਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅਸੀਸਾਂ ਹੀ ਸਾਰੇ ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਤਾਰ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਲੋਕ ਮੂੰਹ ਜੋੜ ਜੋੜ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ। ਪਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਜੇ ਕੋਈ ਬਿੱਲੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਹੱਸ ਕੇ ਹੀ ਆਖ ਛੱਡਦਾ, "ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਾਈ ਸੀਤੋ ਦਾ ਡਰਾਈਵਰ ਐਂ..!" ਪਰ ਲੋਕ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੁੱਛਣ ਦਾ ਹੀਆਂ ਨਾ ਕਰਦੇ।
ਅਚਾਨਕ ਸੀਤ ਬਿਮਾਰ ਪੈ ਗਿਆ। ਭਾਵੇਂ ਸੀਤੋ ਦੀ ਬਹੁਤੀ ਉਮਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਦੀ ਸ਼ਰਾਬ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਗੁਰਦੇ ਘੁਣ ਵਾਂਗ ਖਾ ਲਏ ਸਨ। ਸ਼ਰਾਬ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ 'ਚਰ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਹਸਪਤਾਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀ ਹਾਲਤ ਕਾਫ਼ੀ ਨਾਜ਼ਕ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਕਾਫ਼ੀ ਫ਼ਿਕਰਮੰਦ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਸ ਦੀ ਜਾਨ ਨੂੰ ਹਰ ਵਕਤ ਖ਼ਤਰਾ ਸੀ। ਬਿਮਾਰੀ ਨੇ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਹਮਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ।
ਬਿੱਲਾ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਸੀਤੋ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼ ਦਾ ਪਤਾ ਚੱਲਿਆ।
-"ਗੁਰਦਾ ਤਾਂ ਕੀ, ਬਾਈ ਸੀਤੋ ਵਾਸਤੇ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਵੀ ਹਾਜਰ ਐ..।" ਬਿੱਲੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਸੀਤੋ ਨੇ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਬਿੱਲੇ ਵੱਲ ਤੱਕਿਆ।
ਬਿੱਲਾ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਦੋਸਤ ਜਾਂ ਕਾਮਾਂ ਨਹੀਂ, ਇਕ ਭਰਾ ਨਜ਼ਰ ਆਇਆ।
ਬਿੱਲੇ ਦਾ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰ ਕੇ ਇਕ ਗੁਰਦਾ ਕੱਢਿਆ ਗਿਆ। ਗੁਲੂਕੋਜ਼ ਲਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਥੀਏਟਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਸੀ। ਸੀਤੋ ਨੂੰ ਆਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਥੀਏਟਰ ਵਿਚ ਲਿਆ ਕੇ ਗੁਰਦਾ ਪਾਇਆ ਗਿਆ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਦੋਨੋਂ ਘੋੜੇ ਵਰਗੇ ਹੋ ਗਏ।
ਕੋਠੀ ਤਿਆਰ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਸਿਰਫ਼ ਬਾਹਰੋਂ ਪਲੱਸਤਰ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਬਿੱਲੇ ਦੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਬੱਗਾ ਪੈਸੇ ਵਿਚ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਗਿਆਨੋਂ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾਉਂਦੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਜੁਆਨੀ ਭਰੀ ਸੁਰਾਹੀ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕਿਰੇ ਖ਼ਰਬੂਜੇ ਵਰਗੀਆਂ ਛਾਤੀਆਂ ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਥਰਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਚੜ੍ਹੀ ਜੁਆਨੀ ਕੂਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਸੀ । ਕੂਕਾਂ ਤੋਂ ਦੁਹਾਈ ਬਣਨ ਵਿਚ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ
