ਕਿਸ਼ਤ 17

 

ਗੱਜਣ ਦੇ ਕਤਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਹੀ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਚੰਗੀ 'ਲਾਹ-ਪਾਅ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੇ ਮਨ 'ਤੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਅਥਾਹ ਬੋਝ ਸੀ ਕਿ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦਾ ਘਰ ਦਰਸ਼ਣ ਕਰਕੇ ਹੀ ਉਜੜਿਆ ਸੀ । ਮਛ੍ਹੋਰ ਜੁਆਕਾਂ 'ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜਾ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ। ਦਿਲ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ। ਰੂਹ ਕੁਰਲਾ ਉਠਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇਕ ਸੀਤਾ ਰਾਵਣ ਨਾਲ 'ਨਰੜੀ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਪਛਤਾਵਾ ਵੀ! ਪਰ ਹੁਣ ਉਹ ਕੁਝ ਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਸੀ।

ਇਕ ਦਿਨ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਚਾਰ ਕੁ ਵਜੇ ਦਰਸ਼ਣ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਰੱਜਿਆ ਆਪਣੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਪਿਆ ਸੀ। ਅਚਾਨਕ ਮਿੰਦੀ ਆ ਗਿਆ।

-"ਸੁਣਾਂ ਬੇਲੀਆ...

-"....... I" ਦਰਸ਼ਣ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ।

-"ਲੱਲੂ ਕਰੇ ਕਵੱਲੀਆਂ ਰੱਬ ਸਿੱਧੀਆਂ ਪਾਵੇ..!

-"ਕਿਵੇਂ... ?" ਦਰਸ਼ਣ ਉਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਿਆ।

-"ਤੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਨੀ ਪਤਾ ਬੇਲੀਆ? ਜਮਾਂ ਈ ਨਿਆਣੇਂ..!"

-"ਕਾਹਦਾ? ਸਿੱਧੀ ਗੱਲ ਕਰ..! ਤਾਤੇ ਬਾਤੇ ਜੇ ਨਾ ਪਾਅ..!"

-"ਆਪਾਂ ਬਿੱਲੇ ਤੋਂ ਬਦਲਾ ਲੈਣਾਂ ਸੀ-ਦੇਖ ਲੈ, ਲੈ ਲਿਆ..! ਕਤਲ ਆਪਾਂ ਕੀਤਾ-ਪੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਬੁੜ੍ਹੇ ਜਿੰਮੇਂ ਗਿਆ-ਬੁੜ੍ਹੀ ਹੋਕੇ ਨਾਲ ਮਰਗੀ-ਸਾਲਿਆਂ ਦਾ ਘਰ ਉਜੜ ਗਿਆ-ਆਹ ਥੋੜ੍ਹੀ...?"

-"ਤੂੰ ਨਿਆਣੇਂ-ਮੈਂ ਨ੍ਹੀ..!"

-"ਕਿਉਂ ? ਕਾਹਤੋਂ ??"