-"ਪਰਦਾ ਉਠਾ ਤੇ ਕੋਈ ਜਲਵਾ ਦਿਖਾ..!"

-"ਮੈਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਧੱਤੂ ਨੇ ਇਕ ਨਵੀਂ ਖ਼ਬਰ ਦਿੱਤੀ ਐ-!"

-"ਉਹ ਕੀ..?"

-"ਯਾਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਭੈਣ ਐਂ ਗਿਆਨ-ਕਹਿੰਦੇ ਐ ਭੜ੍ਹਾਕਾ ਐ, ਭੜ੍ਹਾਕਾ..!"

-"ਅੱਛਾ ਜੀ...!" ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕੱਟੇ ਦੀ ਜੀਭ ਵਰਗੀ ਜੀਭ ਰੇਗਮਾਰ ਵਰਗੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਮਾਰੀ। ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ 'ਚੋਂ ਜਿਵੇਂ ਭੜ੍ਹਾਸ ਨਿਕਲੀ ਸੀ।

-"ਕੁੜੀ ਦਾ ਸੁਆਦ ਕਦੇ ਚੱਖਦੈਂ! ਇਹ ਤਾਂ ਬੂਰ ਦੇ ਲੱਡੂ ਐ-ਜਿਹੜਾ ਖਾਊ ਉਹ ਵੀ ਪਛਤਾਊ-ਜਿਹੜਾ ਨਾ ਖਾਊ-ਉਹਨੇ ਤਾਂ ਪਛਤਾਉਣਾ ਈ ਐਂ..!"

-"ਊਂ ਮਾਲ ਤੂੰ ਦੇਖਿਐ..?"

-"ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ, ਦੇਖਲਾਂਗੇ..!"

-"ਨਹੀਂ ਰੀਸਾਂ ਬੱਬਰ ਸ਼ੇਰ ਦੀਆਂ! ਤਬੀਤਾਂ ਈ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰ ਧਰੀਆਂ। ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਪੱਲੇ ਵੀ ਕੁਛ ਆਊ-ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਧੂ ਖਰਖਰਾ ਕਰਨ 'ਤੇ ਈ ਐਂ..?"

-"ਢੀਠਾਂ ਆਲੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ..! ਅੱਗੇ ਤੈਨੂੰ ਕਦੇ ਪਿੱਛੇ ਰੱਖਿਐ.. ?"

-"ਤਾਂ ਹੀ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਭੁੰਜੇ ਨੀ ਡਿੱਗਣ ਦੇਈਦੀ! ਰੱਬ ਮਾਂਗੂੰ ਪੂਜੀਦੈ!"

-"ਤੂੰ ਆਏਂਗਾ ਕਦੋਂ..?'

-"ਯਾਰ ਆ ਤਾਂ ਚਾਹੇ ਮੈਂ ਨਿੱਤ ਜਾਇਆ ਕਰਾਂ-ਪਰ ਫੁੱਫ਼ੜ ਆਨੇ ਕੱਢਦੈ..!" ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਮਸ਼ਕਿਲ ਦੱਸੀ ।

-"ਫੁੱਫ਼ੜ ਦੀ ਤੂੰ ਗੜ੍ਹ ਭੈਣ ਨੂੰ ! ਬਾਹਲਾ ਤਾਂਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਊ-ਚਾਰ ਝਾੜ ਦਿਆਂਗੇ..!" ਦਰਸ਼ਣ ਪੂਰਾ ਬਦ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨੂੰ ਗਾਲ ਦੇ ਰਿਹਾ ਸੀ।

-"ਇਹੋ ਜੇ ਬੁੜ੍ਹੇ ਵੀ ਦਾਹੜੀ ਖਿੱਚੀ ਤੋਂ ਲੋਟ ਆਉਂਦੇ ਐ।" ਮਿੰਦੀ ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਵੀ ਗੁਰੂ ਸੀ!

-"ਤੂੰ ਦੱਸ ਕਦੋਂ ਆਵੇਂਗਾ ?"

-"ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਬੁੱਧਵਾਰ ਨੂੰ.. !"