-"ਤੁਸੀਂ ਕਾਕਾ ਜੀ ਨੂੰ ਦੋ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੱਕ ਭੇਜ ਦਿਓ!"

-"ਅਸੀਂ ਭੇਜ ਦਿਆਂਗੇ ਜੀ-ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ!' ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਆਖਿਆ।

ਕੁੜਮ ਗਲਵਕੜੀ ਪਾ ਕੇ ਮਿਲੇ। ਫਿਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਵਿਦਾਅ ਹੋ ਗਿਆ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਮਸਾਂ ਸੁਖ ਦਾ ਸਾਹ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਨਰਕ 'ਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਸਵਰਗ ਵਿਚ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਦੈਂਤ ਤੋਂ ਉਸ ਦਾ ਮਸਾਂ ਹੀ ਖਹਿੜਾ ਛੁੱਟਿਆ ਸੀ।

ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਬਾਰੇ ਫ਼ਿਕਰ ਪੈ ਗਿਆ।

ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਦਿਨ ਰਾਤ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿਣਾ ਖ਼ਤਰੇ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਕੋਈ ਕੁਪੱਤ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰਨੀ ਸੀ।

ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨੂੰ ਕੋਲ ਸੱਦਿਆ।

-"ਰਣਜੀਤ ਕੁਰੇ! ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਭਲਾਈ ਨੂੰ ਸੀ-ਪਰ ਪਰਨਾਲਾ ਥਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਈ ਰਿਹਾ।"

-"...'

-"ਕੀ ਸੋਚਿਆ ਜਾਵੇ ?"

-"ਜੀ ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਡਮਾਕ ਨੀ ਕੰਮ ਕਰਦਾ!" ਰਣਜੀਤ ਕੌਰ ਨਿਮੋਝੂਣੀਂ ਸੀ।

-"ਉਹਨੂੰ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸਮਝਾ ਤਾਂ ਸਹੀ!"

-"ਇਹ ਵੀ ਕਰ ਕੇ ਦੇਖ ਲੈਨੀਂ ਐਂ ਜੀ!"

ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਡਿੱਗਦਾ ਢਹਿੰਦਾ ਸ਼ਰਾਬ ਨਾਲ ਧੁੱਤ ਹੋਇਆ ਦਰਸ਼ਣ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਗੁਰੂ ਅੱਖਾਂ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਘੁਮਾਈਆਂ। ਪਰ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਈ। ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਮੂੰਹ ਆਵੇ ਵਾਂਗ ਲਾਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਕਰੋਧ ਨਾਲ ਉਹ ਸੜ ਉਠਿਆ ਸੀ।

-"ਮਾਂ...!" ਉਹ ਕਟਕਿਆ।

-"ਹਾਂ ਪੁੱਤ...!"

- "ਪ੍ਰੀਤੀ ਕਿੱਥੇ ਐ...?"

-"ਉਹਨੂੰ ਤਾਂ ਪੁੱਤ ਉਹਦਾ ਪਿਉ ਲੈ ਗਿਆ-ਦੋ ਚਹੁੰ ਦਿਨਾਂ ਵਾਸਤੇ !"