-"ਉਹ ਭੈਣ ਚੋਦ ਕੀਹਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਲੈ ਕੇ ਗਿਐ ?" ਉਸ ਦੀਆਂ ਬਰਾਛਾਂ ਵਿਚੋਂ ਝੱਗ ਡਿੱਗ ਰਹੀ ਸੀ।

-"ਸਾਨੂੰ...!" ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਪੂ ਗੱਜਿਆ।

-"ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੁੰਨੈਂ ਕਜਾਤੇ ? ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸਾਲ਼ੇ ਐਂ..?" ਦਰਸ਼ਣ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਚਾਰੇ ਚੁੱਕ ਕੇ ਪਿਆ।

-"ਕਰਦੈਂ ਚੁੱਪ ਕਿ ਕਰਾਵਾਂ ਦੁਸ਼ਟਾ...!"

-"ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੁੰਨੇਂ ਉਏ ਮੈਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾਉਣ ਵਾਲਾ ਚੌਰਿਆ..!"

-"ਖੜ੍ਹਜਾ ਤੇਰੀ ਮੈਂ ਮਾਂ ਦੀ !" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਉਠਿਆ। ਪਰ ਨੌਕਰਾਂ ਨੇ ਫੜ ਲਿਆ। ਅੱਧੇ ਕੁ ਨੌਕਰ ਦਰਸ਼ਣ ਨੂੰ ਘੜੀਸ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲੈ ਗਏ। ਉਹ ਛੁੱਟ ਛੁੱਟ ਭੱਜਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਨੌਕਰਾਂ ਨੇ ਧੱਕ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਕੁਝ ਚਿਰ ਤਾਂ ਹੀਂਜਰਿਆ। ਪਰ ਫਿਰ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਉਸ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਆ ਗਈ। ਉਹ ਪੈਣ ਸਾਰ ਘੁਰਾੜੇ ਮਾਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ।

ਬਾਪੂ ਦੀ ਬੀਬੀ ਦਾਹੜੀ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਗਰਾਂ ਵਿਚ ਡਾਵਾਂ ਡੋਲ ਗੋਤੇ ਖਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਦਰਸ਼ਣ ਦੁਸ਼ਟ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਕਿਉਂ ਜੰਮਿਆਂ? ਜਿਸ ਨੇ ਅੱਜ ਪਿਉ ਦੀ ਸਾਊ ਦਾਹੜੀ ਵਿਚ ਵੀ ਸੁਆਹ ਪਾਉਣੋਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਨਾ ਕੀਤਾ। ਅਜਿਹੇ ਬਦ ਪੁੱਤਰ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਚੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰੇ ਕੋਈ ਔਲਾਦ ਹੀ ਨਾ ਹੁੰਦੀ। ਪੁੱਤਰ ਜੰਮੇਂ ਨਾਲਾਇਕ ਨਾ ਧੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਚੰਗੀ..! ਨਮੋਸ਼ੀਆਂ ਤਾਂ ਨਾ ਮਿਲਦੀਆਂ! ਨਿਰਦੋਸ਼ ਗੱਜਣ ਦਾ ਕਤਲ ਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਬੇਕਸੂਰ ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਫ਼ਾਹੇ ਨਾ ਆਉਂਦਾ। ਹਾਉਕੇ ਨਾਲ ਅਤਰ ਕੌਰ ਨਾ ਮਰਦੀ। ਮੁਕੰਦ ਸਿੰਘ ਦੇ ਬੱਚੇ ਅਨਾਥ ਨਾ ਹੁੰਦੇ! ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਣ ਆਪਣਾ ਖੂਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ । ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਡੁੱਬ ਮਰਨ ਜੋਗੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ! ਜੋ ਖ਼ਬਰਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਗਰਕਣ 'ਤੇ ਮਜਬੂਰ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਿਰਫ਼ ਇਕਲੌਤੇ ਪੁੱਤਰ ਦੀ ਦੇਣ ਸੀ, ਜੋ ਮਾਂ ਬਾਪ ਅੱਖਾਂ ਉਚੀਆਂ ਕਰ ਕੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ ਸਨ।

-"ਕੋਈ ਪਿਛਲੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਕੀਤੇ ਪਾਪ ਭੋਗਦੇ ਐਂ ਰਣਜੀਤ ਕੁਰੇ!" ਬਾਪੂ ਹਟਕੋਰੇ ਲੈ ਲੈ ਕੇ ਆਖਦਾ।

ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਦਰਸ਼ਣ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੇ ਪਿੰਡੋਂ ਲੈ ਆਇਆ। ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਕਿਤੇ ਵਿਆਹ ਜਾਣ ਦਾ 'ਪੱਜ' ਲਾਇਆ ਸੀ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਨੇ 'ਨਾਂਹ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਦਿਲ ਪੁੱਛਿਆ ਹੀ ਜਾਣਦਾ, ਕੀਰਨੇ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅੰਦਰੋਂ ਉਹ ਕੁਰਲਾ ਉਠੀ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਬਾਬਲ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਬੜੀ ਹਸਰਤ ਨਾਲ, ਬੜੀ ਰੀਝ ਨਾਲ ਤੱਕਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਮੁੜ ਉਸ ਨੇ ਇਸ ਘਰ