ਬਾਪੂ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਮਾਂ ਚੁੱਪ ਸੀ । ਖ਼ਾਮੋਸ਼ ਸੀ। ਸਭ ਨੇ ਹੀ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਵਿਚ ਫ਼ਾਇਦਾ ਸਮਝਿਆ ਸੀ। ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਲਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੂੰ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਣਾ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਨਾ ਸਮਝਿਆ।
ਰਾਤ ਪਈ!
ਪ੍ਰੀਤੀ ਸੌਣ ਚਲੀ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਹੀ ਦਰਸ਼ਣ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਅੰਦਰ ਜਾਣ ਸਾਰ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਲੰਡਾ ਪੈੱਗ ਸੁੱਕੀ ਦਾਰੂ ਦਾ ਅੰਦਰ ਸੁੱਟਿਆ। ਸੁੱਕੀ ਵਿਸਕੀ ਅੱਗ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਬਾਲਦੀ ਥੱਲੇ ਉਤਰੀ ਸੀ। ਲੱਗਦੇ ਹੱਥ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਪੈਗ ਹੋਰ ਅੰਦਰ ਮਾਰਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਬਦਲ ਗਿਆ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਨਸ਼ਾ ਕਰੋਧ ਦੇ ਚੰਗਿਆੜੇ ਬਾਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਫ਼ਿਰ ਉਸ ਨੇ ਅਲਮਾਰੀ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸਿਓਂ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤੇਲ ਦੀ ਭਰੀ ਬੋਤਲ ਕੱਢੀ। ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਦਿਨੇ ਨੌਕਰ ਭੇਜ ਕੇ ਮੰਗਵਾਈ ਸੀ । ਡੱਟ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁੰਘਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਕੀਨ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਤੇਲ ਹੀ ਸੀ। ਬੋਤਲ ਉਸ ਨੇ ਮੇਜ 'ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ। ਮੇਜ 'ਤੇ ਪਈ ਸੀਖਾਂ ਦੀ ਡੱਬੀ ਖੜਕਾ ਕੇ ਦੇਖੀ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਸਾਹ ਘੁੱਟੀ ਪਈ ਸੀ!
ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਨੇ ਸਾਫ਼ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਅੱਜ ਕੋਈ ਮਨਹੂਸ ਭਾਣਾਂ ਵਰਤਣ ਵਾਲਾ ਸੀ । ਪਰ ਇਸ ਬੀਤਣ ਵਾਲ਼ੇ ਭਾਣੇਂ ਤੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਸੀ ਵੀ ਕੀ ? ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ। ਨਾ ਕੋਈ ਰੰਗ, ਨਾ ਉਤਸ਼ਾਹ, ਨਾ ਹੌਸਲਾ, ਨਾ ਆਸ, ਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ, ਨਾ ਪਤੀ ਦਾ ਪਿਆਰ! ਤਾਂ ਉਸ ਕੋਲ ਕੀ ਸੀ ? ਦੁੱਖਾਂ, ਗ਼ਮਾਂ ਜਾਂ ਰੋਣ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਕੁਝ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ! ਇਸ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲੋਂ ਤਾਂ ਮੌਤ ਹੀ ਬਿਹਤਰ ਸੀ! ਦੁੱਖਾਂ ਗ਼ਮਾਂ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਹ ਇੱਕੋ ਇਕ ਹੀ ਤਾਂ ਰਾਹ ਸੀ! ਉਹ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸੋਚ ਉਦੋਂ ਟੁੱਟੀ, ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੇ ਕੰਨੀਂ ਦਰਸ਼ਣ ਦੀ ਡਰਾਉਣੀ ਅਵਾਜ਼ ਪਈ।
-"ਤੂੰ ਕਿਹੜੇ ਖ਼ਸਮ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਗਈ ਸੀ ਕੁੱਤੀਏ ਰੰਨੇਂ...?"
-".......।" ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹ ਕੰਬੇ! ਦਿਲ ਜਿਹਾ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਡਰ ਦੀ ਝਰਨਾਹਟ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਅੰਦਰ ਕਟਾਰ ਵਾਂਗ ਫਿਰ ਗਈ।
-"ਮੈਂ ਕੀ ਪੁੱਛਿਐ-- ? ਮੈਂ ਕੁੱਤਾ ਜਿਹੜਾ ਭੌਂਕੀ ਜਾਨੈਂ..!"
