-''ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਾਂਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ-ਪਰ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਜੋਰ ਦੇ ਕੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤਾ-ਚਾਹੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਓ..!" ਉਸ ਨੇ ਸਫ਼ਾਈ ਪੇਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀ।
-"ਤੂੰ ਬਾਪੂ ਦੀ ਰੰਨ ਐਂ ਕਿ ਮੇਰੀ...?" ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਚੁਪੇੜ ਕੱਢ ਮਾਰੀ । ਡਿੱਗਦੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੀ ਗੱਲ੍ਹ ਪਲੰਘ 'ਤੇ ਵੱਜ ਕੇ ਸੁੰਨ ਹੋ ਗਈ। ਦਰਸ਼ਣ ਬੋਲ ਕਬੋਲ ਕਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਕੁੱਟਦਾ ਮਾਰਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਹ ਮਿੱਟੀ ਬਣੀਂ ਸਹਿੰਦੀ ਰਹੀ। ਰਤਾ ਵੀ ਵਿਰੋਧਤਾ ਨਾ ਕੀਤੀ।
-"ਇਹ ਹਰ ਰੋਜ ਦਾ ਟੈਂਟਾ ਮੈਨੂੰ ਅੱਜ ਨਬੇੜ ਈ ਲੈਣ ਦੇ-ਕੀ ਤੰਗ ਕੀਤੈ ਇਹਨੇ ਕੁੱਤੀ ਰੰਨ ਨੇ..!" ਉਸ ਨੇ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਤੇਲ ਦੀ ਬੋਤਲ ਖੜ੍ਹੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸਿਰ ਵਿਚ ਮੁਧਿਆ ਦਿੱਤੀ। ਤੇਲ ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਭਿਆਉਂਦਾ ਗਿੱਟਿਆਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ ਅਤੇ ਦਰਸ਼ਣ ਨੇ ਤੀਲ ਘਸਾ ਕੇ ਅੱਗ ਲਾ रिंडी।
ਅੱਗ ਦਾ ਲਾਂਬੂ ਇਕ ਦਮ ਭੜ੍ਹਕ ਪਿਆ!
ਪ੍ਰੀਤੀ ਨੇ ਚੀਕਾਂ ਛੱਡ ਦਿੱਤੀਆਂ!!
-"ਬਾਪੂ ਜੀ...! ਬੀ ਜੀ...!! ਮੈਨੂੰ ਬਚਾ ਲਓ..! ਮੈਂ ਮੱਚਜਾਂਗੀ...! ਹਾਏ ਮੈਂ ਮੱਚ ਗਈ ਵੇ ਡਾਢਿਆ ਰੱਬਾ... !" ਲਗਾਤਾਰ ਚੀਕਦੀ ਉਹ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਆ ਡਿੱਗੀ। ਅੱਗ ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਸੋਹਲ ਅਤੇ ਮਾਲੂਕ ਪਿੰਡਾ ਸਾੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਦਰਸ਼ਣ ਕਮਰੇ ਦੇ ਪਿਛਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਬਾਹਰ ਭੱਜ ਗਿਆ ਸੀ।
ਇਕ ਨੌਕਰ ਨੇ ਜਾ ਕੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਦੁਹਾਈ ਪਾਈ। ਸਭ ਦੇ ਭਾਅ ਦੀ ਬਣ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਤੀ ਉਪਰ ਮਿੱਟੀ ਸੁੱਟੀ ਗਈ। ਗਿੱਲਾ ਕੰਬਲ ਸੁੱਟ ਕੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਗ 'ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾ ਲਿਆ ਗਿਆ।
ਉਸ ਨੂੰ ਤੁਰੰਤ ਹਸਪਤਾਲ ਪਹੁੰਚਾਇਆ ਗਿਆ।
-"ਖ਼ੁਦਕਸ਼ੀ..? ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮਚਾਉਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕੀਤਾ ?" ਡਾਕਟਰ ਦਾ ਸੁਆਲ ਡਾਂਗ ਵਾਂਗ ਸਿਰ ਉਪਰ ਆ ਪਿਆ। ਜਿਵੇਂ ਡਾਕਟਰ ਲਈ ਇਹ ਕੋਈ ਨਵੀਂ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਕੇਸਾਂ ਨਾਲ ਆਮ ਵਾਹ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।
-"ਨਹੀਂ ਜੀ-ਸਟੋਵ ਪਾਟ ਗਿਆ !" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਨਿਰੋਲ ਝੂਠ ਬੋਲ ਧਰਿਆ।
-"ਅੱਧੀ ਰਾਤੋਂ ਸਟੋਵ ਦਾ ਕੀ ਕੰਮ..?" ਸੁਆਲ ਫ਼ਿਰ ਕਪਾਲ ਵਿਚ ਆ ਵੱਜਿਆ।
