-"ਮੁੜ ਡਾਕਟਰ ਭਾਅ-ਲੜਕੀ ਦੀ ਬੇਬੇ ਢਿੱਲੀ ਉ-ਦੁੱਧ ਗਰ, ਕਰਕੇ ਦੇਂਦੀ ਪਈ ਸੀ..!" ਭਾਊ ਨਾ ਆਖਿਆ। ਮੌਕਾ ਉਸ ਨੂੰ ਬੜੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਂਭਣਾਂ ਆਉਂਦਾ ਸੀ।
-"ਤੁਹਾਡੀ ਇਹ ਕੀ ਲੱਗਦੀ ਐ... ?" ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ।
-"ਜੀ ਮੇਰੀ ਲੜਕੀ ਐ..!" ਝੂਠ 'ਤੇ ਝੂਠ ਬੋਲਦੇ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਬੱਗੀ ਦਾਹੜੀ ਕੀਰਨੇ ਪਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਜ਼ਮੀਰ ਵੱਖ ਲਾਹਣਤ ਪਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਡਾਕਟਰ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਦਰਵੇਸ਼ ਜਿਹਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ "ਧੀ" ਦੇ ਨਾਂ 'ਤੇ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।
ਪ੍ਰੀਤੀ ਦਾ ਇਲਾਜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ।
ਸੱਸ ਸਹੁਰਾ ਚੁੱਪ ਚਾਪ, ਸਿਰ ਫੜੀ ਪ੍ਰੀਤੀ ਦੇ ਸਿਰਹਾਣੇਂ ਬੈਠੇ ਆਪਣੀ ਖੋਟੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਰੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਚਾਨਕ ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚ ਗੁੱਸਾ ਮਘ ਨਹੀਂ, ਭਾਂਬੜ ਵਾਂਗ ਮੱਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਲਈ ਤਰਲਾ ਪਾਇਆ।
ਦਰਸ਼ਣ ਅਜੇ ਵੀ ਗਾਇਬ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਮਿੰਦੀ ਕੋਲ ਚਲਾ ਗਿਆ ਸੀ।
-"ਬਲੌਰ ਸਿਆਂ-ਵੀਰ ਜੀ ਬਣਕੇ ਥੋੜ੍ਹੀ ਸਮਾਈ ਕਰੋ-ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਰਾਜੀ ਹੋ ਲੈਣ ਦਿਓ.ਉਸ ਦੁਸ਼ਟ ਦੇ ਗੋਲੀ ਮੈਂ ਮਾਰੂੰਗਾ..!" ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਬਲੌਰ ਸਿੰਘ ਚੁੱਪ ਸੀ । ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਕਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਅਤੇ ਦੁੱਖ ਸਮਝਦਾ ਸੀ।
ਕਿਸ਼ਤ 18
ਬੁੱਧਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ।
ਬਿੱਲਾ ਘਰੇ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬੱਗਾ ਵੀ ਟਰੱਕ ਯੂਨੀਅਨ ਦੇ ਦਫ਼ਤਰ ਕੋਈ ਕੰਮ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਇਕੱਲੀ ਗਿਆਨੋਂ ਹੀ ਘਰੇ ਸੀ।
ਅਜੇ ਮੂੰਹ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਹੋਇਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਦੋ ਆਦਮੀ ਕਾਰ 'ਤੇ ਆਏ।
-''ਭੈਣੇਂ ਬੱਗਾ ਨ੍ਹੀ ਘਰੇ... ?" ਮੂੰਹ ਢਕੇ ਵਾਲੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਕਾਰ 'ਚੋਂ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ।
